Morðið á hæðinni fyrir ofan

Í gærmorgun snæddi ég sunnudagsárbít með minni fallegu konu. Börnin sváfu sem fastast eftir langan laugardag. Við hjónin fórum víða í tíma og rúmi í samræðum okkar á þessum rólega tíma sem sjaldan gefst. Umræðuefnið yfir kaffinu voru ýmsir meðlimir fjölskyldna okkar, og er best að fara ekki út í um hverja var rætt til að gera ekki upp á milli manna.

Talið barst að ömmu minni sálugu í Hollandi, Elísabethu, sem dó fyrir nærri 30 árum síðan. Ég minntist allt í einu atburðar sem ég hafði ekki hugsað um í áraraðið og sem gerðist í háhýsi því sem föðuramma mín bjó í á horni Hengelolaan og Beresteinlaan í den Haag í Hollandi. Öldruð kona, á svipuðum aldri og amma mín, sem bjó á hæðinni fyrir ofan var myrt, og fundust sundurbútaðar líkamsleifar konunnar í svörtum plastpokum í lítilli tjörn í nágrenninu. Mikil skelfing greip um sig og okkur varð um og ó þegar við fréttum af þessum hræðilega atburði. Tími fjöldamorðanna var upp á sig besta og ég held að föður mínum hafi ekki liðið vel að vita af móður sinni í þessari blokk.

Eftir morgunkaffið settist ég við tölvuna til að sjá hvort einhvern tíman hefði fundist morðingi, því ég man ekki eftir því að hafa heyrt nokkuð um það, þó ég muni samt að amma mín hafði sent föður mínum einhverjar blaðaúrklippur um morðið í von um að hann kæmi og passaði hana. Og viti menn, hinn alvitri vefur gaf svörin þegar ég sló inn götunafnið og "oude moord", þ.e. gömul morð.

Morðið var framið árið 1978 og myrta konan var 77 ára gömul kona, Clara van Enger að nafni. Hún var gyðingur, sem misst hafði mestan hluta fjölskyldu sinnar í síðara stríði og sem snúið hafði til einhvers konar hindúisma eða Búddatrúar og dvalið á Indlandi þremur árum fyrir morðið. Hún kallaði sig nú Chandramani, sem þýðir fallega lótusblóm. Það nafn stóð orðið á dyrabjöllu hennar og póstkassa. Amma mín hafði einnig lýst því yfir, eftir að hún útskrifaði sig sjálfa af elliheimili sem hún flutti inn á um tíma og keypti íbúðina sína á Hengelolaan, að hún færi á námsskeið í Búddatrú og íhugun. Þetta þótti föður mínu afar fyndið man ég, en mér þótti það mjög gott hjá þeirri gömlu. 

Ég las, að skömmu eftir að morðið var framið hafði lögreglan í den Haag búið til svokallaðan "prófíl" fyrir meintan morðingja nágrannakonu ömmu minnar. Hann átti að vera sadisti, sem kunni til verka með kutann, því líkið hafði verið vandlega bútað niður og engin ummerki fundust í íbúðinni um að morð hefði verið framið.

Síðar kom hins vegar í ljós að hinn fílefldi sadisti, sem annað hvort átti að vera "flinkur skurðlæknir" eða eða "laginn slátrari", var í raun aðeins tvítug stúlka, Sanju K. frá Nýju Dehli á Indlandi, sem að sögn hollenskra fjölmiðla vó minna en 45 kg. Frú van Engers hafði boðið henni með sér frá Indlandi. Van Engers hafði lofað fátækum föður stúlkunnar, sem vann við dýraspítala í New Dehli sem van Engers studdi ríflega fjárhagslega, að setja dóttur mannsins til mennta og veita henni gott líf í Hollandi. Annað varð víst upp á teningnum. Frú van Engers var ekki eins frjáls í anda og stúlkan hafði haldið, því hún gaf ungu stúlkunni ekkert olnbogarúm og stúlkunni þótti hún ver eins konar heimilisþræll hjá van Engers. Hún mátti ekki einu sinni senda bréf til Indlands og varð að afhenda van Engers vegabréf sitt og ganga í gömlum fötum af henni.

Einhverju sinni rifust þær og lagði þá Sanju K. til gömlu konunnar með hnífi með þeim afleiðingum að frú van Engers lést af sárum sínum. Í örvæntingu sinni hóf indverska stúlkan að skera líkið í hæfilega stór stykki svo hún gæti ráðið við að bera van Engers út úr blokkinni - án þess að tekið væri of mikið eftir henni við þá iðju. Neðst í byggingunni var lítil verslunarmiðstöð og þar gat verið margt um manninn og martir gætu tekið eftir burði á stórum pokum. Sanju K. kastaði svörtum ruslapokum með líkalmsleifum van Engers, einum eftir einum, í nálæga tjörn og dauðhreinsaði íbúðina. Þetta var að minnsta kosti sú skýring, sem þessi fegurðardís frá Indlandi gaf lögreglu og fyrir dómstólum, og hlaut hún aðeins 3. ára fangelsisdóm fyrir morðið, þótt saksóknari hefði krafist 5 ára fangelsis. Dómurinn yfir henni var staðfestur í hæstarétti. Allir fjölmiðlar voru sammála um að frú van Engers hefði verið hin versta norn og sérvitringur, en indverski morðinginn fórnarlambið. Hin unga og fallega Sanju K. var ein til frásagnar um allt.

 

Morðinginn, Sanju K., mætti ekki í neinum lörfum í réttarsalnum, heldur í nýjustu tískunni. Sálfræðingur hafði greint hana sem árásagjarna.

 

Eftir þessar nýju fréttir af morðinu, sem ég hef nú fundið á veraldarvefnum, er mér einhvern vegin rórra, þó ég hafi ekki hugsað um málið til fjölda ára. En það er dálítið einkennileg tilfinning að einhver hafi verið myrtur á hæðinni fyrir ofan ömmu manns, og að vitnisburður morðingjans hafi einn ráðið dómsuppkvaðningu.

Skrýtið er einnig að hugsa til þess að stóra, gamla klukkan úr íbúð ömmu minnar, sem nú hangir hér bak við mig þegar ég skrifa þessar línur, hafi eitt sinn hangið fáeinum metrum neðan við íbúðina þar sem hin fallega, indverska Sanju K. bútaði niður gamla konu fyrir 36 árum síðan. Ætli réttlætinu hafi verið fyllilega framfylgt í þessu morðmáli? Ég er bara mest fegin því að amma mín fékk sér hund í stað húsþræls.