Eymd og atvinnuleysi í ESB

 

Ég tók mér smá tíma um daginn til að skoða neyðar- og aðvörunarhróp annarra bloggara sem ég hafði ekki skoðað nýlega. Hið vel skrifaða og skemmtilega blogg bloggvinar míns Ragnhildar Kolku, sem ætti tvímælalaust að vera í 1. deild Moggabloggsins, var ekki til vonbrigða frekar en fyrri daginn. Ragnhildur var með mjög góða færslu þann 10. maí sl.  Ég  held ég að greinin hafi farið framhjá ríkisstjórninni og þeim sem ráða, líkt og greinin á Bloomberg sem Ragnhildur vitnaði í. Íslenska ríkisstjórnin hlustar ekki á rök, og hvað þá fólk með rök, og svo er helmingur stjórnarinnar greinilega ólæs. Í Hollandi, landinu þar sem ESB-fáninn virðist í fljótu bragði vera þjóðfáninn, er farið að skammta mat í dalla fátæklinga. Sjá hér.

Ég skrifað aldrei neitt nema að ég sé persónulega snortinn af því, og það er ég vissulega í þessu tilfelli. Ég er nefnilega kominn með annan fótinn í örbirgðina í ESB. Þann 17. júní á miðnætti held ég upp á á ég sé ekki lengur atvinnulaus, heldur miklu frekar allslaus. Þannig eru reglurnar í velferðaþjóðfélögum eins og Danmörku. Þegar maður er búinn að vera atvinnulaus í ákveðinn árafjölda, í mínu tilfelli 4 ár, fer maður á aumingjastyrk, sem svo fallega er kallaður framfærslustyrkur á Íslandi en kontanthjælp í Danmörku. Líkt og á Íslandi, fær maður þann styrk þó ekki ef maður er svo óheppinn að vera giftur ríkisstafsmanni á meðalháum launum. 

Ég og börnin  þurfum  því á næstunni  að lifa á framfærslu konu minnar og við þurfum að selja bíl með miklum afföllum, nota síðasta sparnaðinn og annað til að geta sýnt fram á að ég þarfnist aumingjastyrks. Nú eru t.d. tveir ómenntaðir innflytjendur frá Sómalíu með 2 eða fleiri börn miklu betur sett en ég og það atvinnulaus. En svona eru reglurnar. Ég fæddist í röngu, og allt of friðsömu landi, þar sem menn éta skít þegar þeim er sagt að gera það - á Íslandi. Ég er innflytjandi sem ekki hefur krafist mikils í Danmörku, en hef þó tekist að fá forsætisráðherra landsins, sem aldrei baðst afsökunar á neinu,  að setja fram afsökunarbeiðni. Enginn lifir á því, enda þeir sem beðnir voru afsökunar löngu dauðir í kerfi þar sem heldur var ekki hlustað á fólk.

Ég væli þó ekki mikið, en hugsa til kollega minna í BNA, sem búa undir hraðbrautarbrúnni. Ég hins vegar er alls ósmeykur við að segja frá mínum högum, gagnstætt því sem margt atvinnulaust fólk er. Það er búið að stimpla atvinnuleysingja á ennið eða brennimerkja, og fólk vill venjulega ekki tala opinskátt um fjárhagsvandamál sín. Því ber að skríða undir brú. Þeir sem vinnu  hafa halda fast í hana og nú gildir lögmál frumskógarins.

Ég hef gert allt til að fá vinnu, og hef vottun þar til gerðra fyrirtækja sem reynt hafa að hjálpa mér við það. Þegar ég varð síðast atvinnulaus tilkynnti bæjarfélagið mér að þeir gætu ekki hjálpað "manni eins og mér", meint á þá vegu, að háskólamenntað fólk væri sent með ákveðnum kostnaði fyrir samfélagið til fyrirtækis sem hefði "umsjón" með starfsleit minni. Sú leit hefur ekki borið mikinn árangur, því atvinnuleysi í mörgum stéttum í Danmörku er gífurlegt, og svo er ég með ómögulegt nafn, Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, sem liggur við að sé hættulegra fyrir dani en Ali Múhammeðsson.

Í Danmörku er erfiðara en í flestum löndum fyrir langmenntað fólk að fá vinnu fyrir utan sitt fag, m.a. vegna stéttarfélagsfasisma sem hér ríkir í miklum mæli. Á sama hátt er nær ógerningur fyrir "of menntaða" að fá störf í verslunum, lager og þess háttar, þar sem háskólamenntaðir eru litnir illu auga. Þeir spyrja of margra spurninga. Svo er einfaldlega mikið atvinnuleysi. Yngdómsdýrkun er mikið vandamál.  En ung,t nýmenntað fólk hefur aldrei átt eins erfitt með að fá vinnu í Danmörku, nema að það sé með 5-10 ára reynslu  í "lean management" og "lean philosophy." Það var því ekki kennt þegar ég var í háskóla, og svo er spurning hvað lean maður getur orðið. Fyrst þarf maður líklega að betla í nokkra mánuði.

Þannig er það líka með íslensku ríkisstjórnina í umsóknarferlinu fyrir ESB. Össur og Co hlusta ekki á rök og upplýsa sem minnst um örbyrgð og eymd þá sem nú ríkir í ESB-Evrópu. Ástandið er víðast hvar verra en á Íslandi, en Össur virðis lifa í heimi heiðursaría í Stórþýskalandi ESB. Hann segir líklega vini sínum í heilaþvættinu, Agli Helgasyni, að Grikkir séu latir og Egill segir það örugglega upp í opið geðið á Grikkjum, þegar hann fer þangað næst til að sóla íslensku velmegunarvömbina á Kissamos og Kos.

Evran er aðeins góð sumum og fleiri og fleiri sjá minna af þessum lokkandi myntfæti sem er svo rómaður af Brussugellum Íslands. Menn vilja kannski í meira atvinnuleysi en á Íslandi? Þá er um að gera að ganga í ESB, þessa þýsköguðu dauðsamkomu á heljarþröm. Þá eignast maður kannski fleiri "kollega" undir brúnni á E1.

Ég segi eins og Gerorge Soros, "Fuck", en gef Þjóðverjum Össuri Skarnhéðins og Jóhönnu Berlínarbollu aðeins tvo mánuði til að redda þeim skít sem þau eru búnin að sökkva okkur í. Það er enn hægt að klóra sig upp á bakkann á Íslandi, en hér, þar sem Evran vex á trjánum, horfa menn á hana þar sem þeir sökkva æ dýpra í kviksyndið meðan Rumpupoy skrifar lygahaikur á ESB-seðla.

Athugasemdir

[Jón Steinar Ragnarsson, 6.6.2012 kl. 10:55]

Gott komment þarna í greininni um sælurríkið Holland:

"Europe still has a very high income per capita in comparison with much of the world, but despite a massive welfare state the current suffering is unevenly distributed."

Nú til dags er engin leið til að fá evrópubandalagssinna til að ræða einstök lönd. Nú eru allar "staðreyndir" um sæluríkið byggðar á meðartölum, sem reyndar ná ekki jákvæðum samanburði við ísland lengur. But, what the heck. 

Tölur um landsframleiðslu og afkomu eru nú eingöngu teknar af landleysunni Lúxemburg.