Þjóðin er brjáluð

Nokkuð hefur borið á því að örgustu ICESAVE-sinnar og ESB dólgar saki andstæðinga sína um að vera veika af geði.

Klínískur sálfræðingur, Kolbrún B., býður nú forystusauði Framsóknarflokksins Free tour on the couch.

Kolbrún býður gratís á bekkinn og notar sérfræðingaáruna til að niðra fólk opinberlega, vegna þess að það treystir ekki pólitískum brellum Jógu og Steina, sem þau hafa undirbúið með hollenskum og breskum hórmöngurum?

Ég er hræddur um, að þeir sem voru að semja án Framsóknar í Fjárlaganefnd, (og það með fullri velþóknun Breta og Hollendinga), séu þeir sem séu komnir á bekkinn. Ekki hjá billegum og pólitískt óþroskuðum hnetubrjóti eins Kolbrúnu Baldurs, heldur á píningabekkinn hjá portkonunni ESB, sem ekki mun leysa hreðjatakið fyrr en síðasti aurinn hefur lyppast úr pungi Íslendinga.

Kannski ætti Kolla sjálf að halla sér á bekknum með ESB apparatið og sjá hvað gerist. Það verður þó líka að vera á hennar eigin reikning. Ekki borga ég, og heldur ekki þjóðin.

Ríkisstjórnin er alveg að verða búin

Norski almannatengslafræðingurinn Arvid Spandauer Fjøsshøj (mynd), sem nýlega var ráðinn af íslensku ýkjustjórninni, greindi frá því í kvöld að Icesave-samningurinn væri alveg að verða tilbúinn. Hann greindi sömuleiðis frá því að Norður-Kórea krefðist þess að Íslendingar greiddu Icesave skuldina áður en nokkur lán yrðu afgreidd.

Norska truntan Kristin

 

Fyrirbærið Kristin Halvorsen, sem nú er að leika Stalín gagnvart Íslendingum, stígur víst ekki í vitið. Hún er poppaðasta poppían á vinstri vængnum í Noregi. Algjörlega ómenntuð á la Svavar Gestsson, en ætlar samt að ráða örlögum Íslendinga með því að pressa okkur til að borga skuldir sem ekkert koma okkur við.

Auðvitað hafa vinir hennar, biðlar og landráðamenn á Íslandi beðið hana og hvatt til að hræða Íslendinga með þessari yfirlýsingu sinni.  

Þessi kona er allsherjar öfgakvendi. Hún styður hryðjuverkasamtök eins og Hamas og dælir í þá peningum sem notaðir eru gegn lýðræðisríki. En hún setur frændþjóð Norðmanna, Íslendingum, afarkosti, sem getur grafið undan lýðræðinu á Íslandi.  

Er ekki kominn tími til að við förum heim og tökum land okkar aftur? Íslendingar eru flóttamenn, sem hraktir voru í útlegð frá Noregi.  Norðmaðurinn Snorri Sturluson hefur meira að segja skrifað það.

Fyrr í ár var þessi skessa í mótmælauppþoti í Noregi, þar sem hrópað var „dauði yfir Gyðingana!"

Hún er nú að hrópa „Dauði yfir Íslendingana" og hún gerir það í umboði íslenskra stjórnmálamanna.

Það er ekki skrítið að orð eins og Quislingur er ættað úr Noregi.

Dansk knippelsuppe

Gyðingurinn, sem hangir á krossinum yfir altarinu í Brorson kirkju í Kaupmannahöfn, hefði ekki átt mikla möguleika í nótt. Hann hefði verið sleginn og sendur með fyrstu flugvél úr landi, væntanlega til Auschwitz, eins og trúbræður hans, sem Danir seldu í hendur nasista á árunum 1940-43.  

Knippelsuppe er kölluð sú kvöldmáltíð sem lögreglan gefur fólki í Danmörku, þegar það mótmælir friðsamlega. Helsta hráefnið í súpuna eru kylfur og fúkyrði. Súpu þessari var aftur útdeilt sl. nótt í Kóngsins Kaupmannahöfn. Löggan barði hressilega og gekk einnig til altaris, grá fyrir vopnum, til að hrekja nokkra flóttamenn úr kirkjunni. Þetta getur nú vart talist góð landkynning fyrir Danmörku.

Flóttamenn frá Írak, sem fengið höfðu leyfi prests kirkjunnar að dvelja í Brorson kirkjunni á Norðurbrú í Kaupmannahöfn, voru í nótt fjarlægðir þaðan með grimmdarlegri hörku og valdi. Lögreglan var auðvitað að vinna vinnu sína, eins og alltaf. Talsmenn Kaupmannahafnarlögreglunnar segja að löggurnar hafi komið í stutterma skyrtum, en hafi þurft að enda aðför sína að flóttamönnunum í bardagabúningum. Fimm stuðningsmenn flóttamannanna sem í kirkjunni voru, voru handteknir og fangelsaðir.  Lögreglan barði óspart á friðsömu fólki sem sat á jörðinni. Sjö Írakar hafa þegar verið sendir beina leið til Bagdad. Framkvæmdastjóri Lögreglunnar í Kaupmannahöfn, Johan Reimann (ætli hann sé frændi Lasse Reimanns sendiherra Dana í Reykjavík?), sem er þekktur skussi og fauti þegar að málum flóttamanna kemur, segir aðförina að flóttafólkinu í fínasta lagi.

Ráðherrann sem sér um málefni flóttamanna í Danmörku kippir ekki í kynið. Hún heitir Birthe Rønn Hornbech. Faðir hennar, Christen Reinold Rønn, sem var prestur, var mikil hjálparhella fjölda gyðinga í Danmörku. Ég hef skrifað um hann í bók minni Medaljens Bagside. Hann er í mínum huga hetja.

En Birthe, dóttir hans, er hins vegar harður banani, og lítið fyrir að fórna embætti sínu fyrir háleitar skoðanir. Lögfræðimenntun hennar hefur víst aldrei rúmað mannúðarlöggjöf. Hún fer hart eftir lagabókstafnum. Birthe þessi var einu sinni valin mest kynæsandi lögreglukona Dana (sjá mynd). Hún segist líka vera kristin, og fyrir utan að vera ráðherrann, sem á að sjá um innflytjendamál, er hún einnig kirkjumálaráðherra Dana. Sem veraldlegur verndari kirkna hefur hún á vegum Drottins ávítt prestinn, sem hafði gefið Írökunum hæli í kirkjunni.

Margir biskupar Danmörku hafa líka sýnt vanþóknun sína á stuðningi við flóttafólkið. Þeir eru greinilega líka á vegum Guðs, sem hefur orðið svo leiðinlega grimmur á síðustu árum. Meirihluti Dana er líka á því að það hafi verið rétt að rýma kirkjuna og senda ræflana þar til Íraks.

Dönsk nefnd sem ferðaðist til Írak, og þorði ekki einu sinni að fara til hættulegri svæðanna í Írak, komst meira að segja að þeirri niðurstöðu að enn væri hætta á stríði í Írak, og að borgarstríð gætur gosið upp þaðan sem Bandaríkjamenn hyrfu af vettvangi.  En dönsk yfirvöld vilja samt senda fólkið í kirkjunni til Írak.

Harka Dana gegn flóttafólki er ömurleg. Stundum finnst mér Danir mjög ömurleg þjóð og aftarlega á merinni. Meirihluti þeirra telur líka samvinnu við nasista í síðustu heimsstyrjöld  hafa verið nauðsynlega sér til frama. Dönsk stjórnvöld sendu saklaust fólk í dauðann á stríðsárunum, en stæra sig samtímis af því að hafa bjargað fólki, þótt björgunarmenn hafi í raun verið harla fáir og ekkert haft nein tengsl við þau stjórnvöld sem höguðu sér eins og lóða tík í kringum morðóða þýska rakkann.

Danir hafa ekkert lært. 

Deilt um aðgerðir gegn flóttamönnum

Vitringarnir á Financial Times

Leiðari Financial Times í dag http://www.ft.com/cms/s/0/bf7cbbae-86c0-11de-9e8e-00144feabdc0.html  er ein viturlegustu orð sem birst hafa í allri ICESAVE deilunni.

Ef málið fer á þá leið sem leiðaraskrifari sér fyrir sér, og óskar að þau fari, legg ég einlæglega til að hann og þeir sem hafa gefið honum hugmyndir, verði hylltir á Íslandi sem höfðingjar og sannir velunnarar íslensku þjóðarinnar.

Við vonum að greinin hafi tilskilin áhrif og að hún verði lesin, líka af hinni lágkúrulegu nefnd sem ríkisstjórnin setti í að gera ICESAVE-samninginn við Breta og Hollendinga.

Nennir einhver að þýða þetta fyrir Jóhönnu?

Öldruð kona lést nýlega í New York

Hún varð 92 ára. Í áraraðir hafði hún verið heimilislaus og gengið með innkaupavagninn sinn um Manhattan. Enginn trúði því að hún væri 92 ára, þegar maðurinn með ljáinn sótti hana. Hann þurfti meira að segja að athuga upplýsingarnar.

Þegar hún dó, kom í ljós að hún átti enga ættingja, en hún lét eftir sig 200.000$. 100.000 dali hafði  hún ánafnað háskólanum í Jerúsalem (Hebrew University).  Hún hafði annars engin tengsl við þá stofnun, en hún hafði lifað helförina af í Evrópu. Síðustu árin sem þessi gyðingakona lifði, gekk hún með allt sitt hafurtask í innkaupavagni á Manhattan.

Hina 100.000 dollarana fékk síðasti atvinnurekandi hennar. Það var mjög upptekinn maður af sömu ætthvísl og konan, sem bauð henni vinnu við að sjá um bílinn sinn, svo hann fengi ekki stöðumælasektir á Manhattan, þar sem hann vann. Sú gamla fékk lyklavöldin að kádiljáknum á morgnanna og ók frá einu stæði til annars, áður en stöðumælaverðir gátu skrifað sektarmiðann.

Atvinnurekandi gömlu konunnar hálfskammaðist sín þegar hann heyrði að bílagæslumaður hans hefði verið 92 ára er hún lést, og að hefði lifað helförina af. Meira en undrandi varð hann, þegar hann fékk 100.000 dali sem þökk fyrir að veita henni  athvarf í bílnum á daginn. Nú á hann væntanlega fyrir stöðumælunum í einhvern tíma. Peningarnir sem Hebrew University áskotnaðist verða líklega notaðir sem styrkir fyrir fátæka stúdenta.

Munið að vera góð við gamlar konur. Það getur oft margborgað sig. Sjá nánar hér.

Feilnótur Jóns Leifs

Ekki er það nú alveg rétt, að saga Jóns Leifs hafi ekki verið skrifuð áður. Mjög stór hluti sögu hans er sögð af Ásgeir Guðmundssyni í bókinni Berlínarblús (1996), en þar er mörgu ábótavant (sjá eftirfarandi pistil minn). Það er því ánægjulegt að Árni Heimir Ingólfsson sé búin að skrifa bók um Leifs, en hann skrifaði m.a. grein sem birtist í Lesbók Morgunblaðsins árið 1997.

Landsölutaktar Leifs eru vel þekktir. Ég greindi frá því fyrr hér á blogginu mínu, að Jón Leifs hafi reynt að selja Ísland nasistum. Ef Jón hefði lifað í dag, væri ég viss um að hann hefði verið harður ESB-sinni eins og landsölumenn eru í dag.

Ástæðan til þess að Örn Helgason nefnir ekki Jón Leifs á nafn í bók sinni, Kóng við viljum hafa!, hefur örugglega verið hræðsla við hörð viðbrögð í þjóðfélaginu. Meðal ýmissa menningavita á Íslandi hefur Jón Leifs lengi verið í dýrlinga tölu og klisjukennd músík hans hefur verið talin til stærstu meistaraverka sögunnar. Ég deili ekki þeirri skoðun. Mér leiðist tónlist Jóns Leifs. Mér finnst samt gaman af Heklu. Árni Heimir ritar: "Jón var ekki glöggskyggn maður þegar kom að pólitík sem sést best á því að hann gaf embættismönnum nasista undir fótinn með ýmsu móti, þrátt fyrir að hann væri sjálfur kvæntur konu af gyðingaættum."

Þetta held ég að sé alrétt hjá Árna Heimi. Ef Jón hefði verið það, hefði hann verið búinn að koma fjölskyldu sinni burt frá Þýskalandi nasismans fyrr en hann gerði. Hann hugsaði fyrst og fremst um eigin fægð og frama.

Lítilmenn jafnt sem stórmenni æfa oft list að rita nafn sitt til að sýnast meiri en þeir eru í raun og veru.

Ég var fyrir löngu búinn að skrifa eftirfarandi pistil um Jón Leifs, vegna ýmissa rangfærslna sem ég hafði séð í bók Ásgeirs Guðmundssonar, en hafði aldrei komið honum frá mér. Hér koma fleiri feilnótur úr lífi Jóns Leifs:

Á síðasta áratug 20 aldar blómgaðist áhuginn á Jóni Leifs. Þá voru liðin tæp 30 ár frá dauða tónskáldsins. Þá fá menn oft endurreisn, sem þeir nutu ekki í lifanda lífi.  Gerð var leikin kvikmynd, sem þó getur ekki flokkast til heimildamynda. Ýmsir fræðimenn skrifuðu um Leifs og vildu hreinsa nasistastimpilinn af honum. Ekki langar mig að stimpla Leifs sem nasista, heldur aðeins greina frá örfáum atriðum, sem gleymdust hjá sagnfræðingum í meðferð þeirra á Jóni Leifs rúmum 30 árum eftir dauða hans árið 1968.

Í bók sinni Berlínarblús (1996), leggur Ásgeir Guðmundsson sagnfræðingur sig mjög fram við að hreinsa þennan blett af Jóni Leifs, um leið og hann setur þá á aðra menn. Ásgeir kennir dr. Þór Whitehead ranglega um að hafa sett stimpilinn á Leifs, vegna túlkunar hans á bréfum um járnvinnslu (stóriðju á Íslandi), sem Jón sendi til þýska utanríkisráðuneytisins árið 1939.

Aðrir menn en Jón vildu ólmir gefa nasistum upplýsingar og hráefni. Íslendingur, búsettur í Kaupmannahöfn, sem taldi sig lögmætan eiganda óðala á Vestfjörðum, reyndi ákaft að upplýsa um íslenska boxítnámur og aðrar ímyndaðar auðlindir, sem gætu gagnast ef að þýskri yfirtöku landsins yrði. Annar maður í Kaupmannahöfn, Þjóðverji, var handtekinn fyrir njósnir fyrir Þjóðverja árið 1939. Í gögnum um hann hef ég fundið fjölmörg bréf Íslendingsins með gylliboðum til Þriðja Ríkisins um auðlindir, virkjanir og álframleiðslu á Íslandi. Skrif hans þóttu svo ruglingsleg, að ekki þótti ástæða til að tengja óðul mannsins á Íslandi við ákærur á hendur þýska njósnaranum, sem síðar var dæmdur fyrir aðrar syndir.

Hafa ber í huga að þegar Jón Leifs og landi hans i Kaupmannhöfn voru að falbjóða auðlindir lands síns í Þýskalandi nasismans, höfðu flest lönd Evrópu skapað ákveðna stefnu í auðlindamálum gagnvart Þýskalandi vegna styrjaldarhættu. Athæfi Jóns Leifs, og vestfirska álbóndans, var því á skjön við utanríkisstefnu Dana og Íslands. Þetta voru landráð. 

Þrátt fyrir vinaleg tilboð frá Íslendingum voru Þjóðverjar árið 1939 orðnir stærri álframleiðendur en Bandaríkjamenn.

2

Í ákefð sinni við að hreinsa mannorð Jóns, var kaflinn um Jón í bók Ásgeirs Guðmundssonar, Berlínarblús, líkur kvikmynd sem kom út um tónskáldið á svipuðum tíma. Maður veit ekki hvað er satt og fleiri spurningar vakna en svarað er. Kvikmyndin var vissulega ekki heimildamynd, en ef bók Ásgeirs er hugsuð sem fræðileg heimildaúttekt á íslenskum meðreiðarsveinum nasista, vaknar spurning sem Ásgeir hefði átt að svara í bók sinni.

Hvernig gat maður, sem var útlendingur, leyft sér að neita að borga í söfnun til stríðsreksturs Þjóðverja árið 1941, eins og Ásgeir greinir frá? Jón Leifs var samkvæmt hugmyndafræði nasista kvæntur kynþáttaníðingi (Rassenschänder). Hann var kvæntur konu sem var gyðingur. Hvað gerið Jóni kleift að halda uppi slíkum ósóma í ríki sem hafði sett lög um brottflutning gyðinga og manna eins og hans, sem hafði kvænst niður í óæðri kynstofn og getið af sér börn með gyðingi?  Voru það góð sambönd eða snilldarleg tónslitargáfa, eða aðeins vegna þess að hann var Íslendingur, "ein bischen exotisch"?

Eins og kunnugt er hnepptu nasistar ekki "lægri kynþætti" sem Kínverja, Indónesa og t.d. Palestínuaraba sem bjuggu í Evrópu í útrýmingarbúðir. Þeir, og menning þeirra voru talin spennandi rannsóknarefni. Sama hefur hugsanlega gilt um Íslendinga? Vart hefur Jón verið friðaður vegna tónlistarinnar. Verk hans voru bönnuð í Þýskalandi nasismans árið 1937 og voru aðeins flutt stöku sinnum með sérstakri Ríkisundanþágu.

En hvað með Íslending, sem með gyðinglegu kvonfangi var orðinn hálfgyðingur samkvæmt hugmyndafærði nasista? Var hann spennandi í augum nasista? Áðurnefnd spurning leitar sterkt á þá sem hafa áhuga á sögusviði þessa tíma. Hvað gerði Jón til að bjarga sér og konu sinni, sem flestum öðrum tókst ekki? Kannski voru það einvörðungu fálkaorðurnar sem Jón hafði milligöngu um að nældar voru á fjölda Þjóðverja í lok 4. áratugarins?  Kannski voru það landsöluáform Leifs? Kannski var Jón nógu helvíti frekur til að standa í hárinu á Gestapo?  

3

Jón Leifs var, eins og Ásgeir Guðmundsson bendir réttilega á í bók sinni Berlínarblús, þjóðernissinni af gamla skólanum líkt og margir samtímamenn hans. Jón var aðdáandi háþýskrar menningar eins og margir samtímamanna hans, en það gerir hann auðvitað ekki að nasista. Hann var einnig duglegur að ota sínum tota, kvörtunargjarn og þótti oft óheflaður, sem oft er sú lýsing sem væskilslegir skriffinnar ráðuneyta gefa viljasterkum einstaklingum með réttlátar og stórar hugsanir.

Eitt af þeim skjölum sem Ásgeir Guðmundsson hefur misst af í gloppóttri yfirreið sinni yfir skjöl í Ríkisskjalasafninu í Kaupmannahöfn sýnir þetta í hnotskurn. Jón kvartaði sáran í bréfi til danska sendiráðsins í Berlín árið 1923 yfir starfsaðferðum lögreglunnar í Halle gagnvart sér, sem og yfir óeðlilegu verðlagi, sem hann hélt fram að væri krafist af útlendingum á hótelum og við aðra þjónustu í Þýskalandi. Jón hélt því fram að mismunun ætti sér stað gagnvart útlendingum í Þýskalandi.

Miklu síðar (1934) þótti danska utanríkisráðuneytinu Jón Leifs hofmóðugur í meira lagi, er hann sem tónlistaráðunautur Útvarps Reykjavíkur ritaði frá heimili sínu í Rehrbrücke við Wannsee og bað sendiráð Dana í Berlín að koma sér í samband við leiðandi menn í tónlistalífi Þýskalands. Hann ritaði á þýsku, sem Dönum þótti harla óviðeigandi. Eftir að hafa tekið á móti Leifs í sendiráðinu í Berlín ritar starfsmaður sendiráðsins til utanríkiráðuneytisins í Kaupmannahöfn:

"Hr. Jón Leifs leit hins vegar sjálfur út fyrir að vera alveg vissum um hvað hann eiginlega vill, sem sjálfsagt tengist því að hann hefur ekkert opinbert umboð og er þess vegna í sannleika sagt ekki fær um að stinga upp á neinu jákvæðu - fyrir utan, náttúrulega að bjóða sín eigin verk til flutnings".

Jón Krabbe, sem sá um íslensk málefni í danska utanríkisráðuneytinu svaraði:

"Ég er alveg sammála skoðun yðar á málinu; Leifs hefur fengið ráðningu í eitt ár sem stjórnandi tónlistardeildar íslenska Útvarpsins; eins og einn kunningja hans sagði mér, verður það varla meira en þetta eina ár. Þar sem hann er þekktur fyrir að vera erfiður í samstarfi........ ég (er) sammála yður um að það verður að aðstoða hann við störf, sem hið opinbera hefur trúað honum fyrir. En hvað varðar metnað hans í þá átt að vera eins konar sendiherra Íslands á öllum sviðum menningar, þá held ég ekki að hæfileikar hans hafi tærnar þar sem metnaður hans hefur hælana".

Krabbe rifjaði í þessu sambandi upp hvernig Jón Leifs hafði á ókurteisan hátt sett fram kröfur við yfirmann sænskra tónlistamála um þátttöku Íslands í norrænni tónlistahátíð, sem íslensk yfirvöld ákváðu að taka ekki þátt í. Krabbe ráðlagði sendiráðinu varúð ef Jón bæði um aðstoð til mála sem lágu utan starfssviðs hans.

Þessar heimildir um Jón Leifs hafa ekki áður verðið birtar. Jón Krabbe reyndist sannspár. Leifs missti stöðu sína við Útvarpið árið 1937.

4

Af skjölum utanríkisráðuneytisins danska, sem engar kvaðir liggja á, og sem höfundur bókarinnar Berlínarblús nýtti sér ekki, má sjá að Jón heldur því fram við sendiherra Dana í Stokkhólmi, að bandarísk heryfirvöld í Reykjavík hafi borið ábyrgð á handtöku sinni árið 1945. Hann segir að hann hafi fengið það staðfest í breska sendiráðinu í Reykjavík, að upplýsingar sem handtakan byggi á kæmu frá dönskum yfirvöldum. Þetta bréf skrifaði Leifs 10. október 1945, mánuði eftir að hann sendi svipað bréf til sendiráðs Íslands í Kaupmannahöfn. Eins og Ásgeir Guðmundsson bendir á, virðast engin svör hafa borist við aðild Dana í handtöku Jóns. Mál þetta varð að mikilli áráttu hjá Jóni.

En gæti það verið, að dönsk yfirvöld hafi í raun enga aðild átt að handtöku hans?  Sú spurning vaknar, hvort hugsanlegt sé að einhver landa Jóns hafi með orðrómi valdið handtöku Jóns á Esjunni, líkt og þegar orðrómur landa hans varð tilefni fyrrnefnds dóms danska utanríkisráðuneytisins yfir honum árið 1934. Jón var ekki vinsæll maður og margir öfunduðust út í hann.  

Að bréfi Jóns má lesa að hann telur Dani vera á bak við handtöku sína og nasistastimpilinn. Hann skrifaði:

"Ég sem virkur í alþjóðlegu, opinberu lífi, get alls ekki sætt mig við þess konar meðferð eða við minnsta vott um grun að Dana hálfu. Áður en ég leita til dómstóla í málinu, reyni ég að leysa það á vinsamlegan hátt til gagns fyrir dansk-íslenska samvinnu í framtíðinni (og norræna samvinnu), sem ég mun vinna að. Ef Þér vilduð nálgast upplýsingar í Danmörku, þangað sem yfirheyrslugögnin voru send frá Íslandi, myndi ég gjarna gefa nánari smáatriði varðandi málið".

Sendiráð Dana í Stokkhólmi ráðlagði Jóni að skrifa sendiráði Íslands í Kaupmannahöfn, sem Jón hafði reyndar þegar gert. Utanríkisráðuneyti Dana hafði ekki neinar mikilvægar upplýsingar um Jón eftir 1936 og grunaði hann ekki um neitt sem leitt gat til handtöku, eins og hann hélt.

Þessar upplýsingar vantaði því miður í bók Ásgeirs Guðmundssonar.  

Jón barst út í hringiðu heimsins og gata hans varð því aldrei eins slétt og heimalningsins. Hann var afar hreinskilinn maður og sagði óspart meiningu sína. Jón var einnig einstaklingshyggjumaður, þjóðernissinni og hafði mikið skap. Hann var óvinsæll og öfund lítilsigldra landsmanna hans lék hann grátt. En hann var ekki meðreiðarsveinn. Hann treysti þó ótrúlega lengi á nasismann og á að nasistar myndu virða íslenskt vegabréf hans og fjölskyldunnar. Hann reyndi því ekki að forða fjölskyldu sinni, konu, dætrum og tengdaforeldrum, sem voru gyðingar, frá Þýskalandi. Erfitt er þó að sjá, hvort hann gæti hafa komið þeim til Íslands í lok 4. áratugarins eins og málum var háttað á Íslandi gangvart gyðingum. Hvort honum hefur dottið slík björgun í hug, er þó á huldu.

Ég held að hann hafi í lengstu lög reynt að verða stór stjarna á tónslistarhimni nasista. Í Danmörku og á Íslandi höfðu túnin reynst honum ærið þýfð, en hann hafði hlotið sæmilegar undirtektir í Þýskalandi í byrjun 4. áratugarins. Hann notaði ýmis góð sambönd í Þýskalandi, sem hann bjó að frá því að allt lék í lyndi og áður en að byrjað var að henda gaman af verkum hans. Slík sambönd urðu til þess að hann komst með fjölskylduna til Svíþjóðar árið 1944. Til þess þurfti mjög góð sambönd. Þangað kominn óskaði hann eftir skilnaði frá konu sinni Annie Riethof, sem var henni og dætrum þeirra mikið áfall.

En ef einhver leitar næststærsta örlagavalds Jóns Leifs, fyrir utan hann sjálfan, langar mig að setja fram skoðun mína:

Það var hans eigin þjóð sem var honum verst og gerði hann að eins konar flóttamanni. Hann varð að útlendingi, þótt hann vildi helst vera Íslendingur. Þannig eru oft örlög frumkvöðla í mýfluguþjóðfélögum eins og því íslenska.

Bauð konungdóm yfir Íslandi

Að niðurlotum kominn

Nú er þessi armi bloggari að niðurlotum kominn. Hann þarf að fara í bloggfrí um tíma. Það er lítið um eitthvað sem trekkt getur hann upp. Ég mun aðeins blogga af brýnni nauðsyn. Blogg getur orðið ópíum og blogg er, eins og allir vita, besti vinur spilltra valdamanna. Þeir sem gætu breytt einhverju, eru nefnilega að blogga, þegar þeir gætu verið að búa til sprengjur, gildrur eða hekla.

Það er mjög íþyngjandi að sjá og fylgjast með sölu íslensku þjóðarinnar til ESB og hvernig öllu er afsalað fyrir lítilfjörleika velklæddra íslenskra glæpona og tækifærisstefnu illa gefinna pólitíkusa. Hvers vegna að æsa sig út af stjórnmálamönnum? 50% þeirra eru psýkópatar, þjófar og sníkjudýr. Meindýraeyðar gera víst meira gagn en blogg.

Örlög þjóðarinnar virðast ráðin. Eftir að veruleikafirrtar aurasálir voru búnir að taka þjóðina aftan frá eins og billega skækju og skilja hana eftir með lygina, reikninginn og kynsjúkdóm, tekur ný stétt ídjóta við, sem ætlar sér að mata krókinn með afkomendum sínum í 4. Ríki Evrópu.  Við munum verða fisksalinn á horninu í ESB. Þjónustuhérað á hjara veraldar; Holdsveikir aumingjar á styrkjum. Íslenska tungan mun visna, líka uppi í menningarkommunum, og íslenska mjólkin súrna. Skyr verður bannað skv. grein 415.21.C-347 í ESB. - Nei, annars, þeir stela örugglega skyrinu. Gaman, gaman.

Þeir, sem vita hvað tæpt allt er á Íslandi og hve lítilfjörlegt apparatið er, og embættismennirnir, vita að þeir eiga ekki sjens í ESB. Það eru t.d. ekki nægilega margir túlkar til að standa undir öllu apparatinu. Forsætisráðherrann er þegar alveg stúmm, og kann ekki aðra útlensku en til þess að selja perfjúm og vodka upp í DC 10 sem er að hrapa.

Mér sýnist á öllu, að meira en annar hver maður á þingi stundi nú vændi og telji sig vera að gera frábæran samning við Hollendinga og Englendinga. Þessar þjóðir hlæja að okkur og vanmætti okkar. Þeir mala líka af gleði því þeir fengu aftur ánægjuna af því að kúga aðrar þjóðir eins og þeir gerðu fyrr á tímum, þegar þeir voru heimsveldi.

Við getur auðvitað stillt okkur upp á Austurvelli með potta og pönnur, en nú virðist sem fólkið sem æsti til þeirrar hópæsingar sé búið að setja búsáhöldin í uppvaskið.  Það er í staðinn farið að stunda vændi niður á næsta götuhorni.

Við getum þó enn farið og hrópað á Alþinghúsið eins og Jón Valur Jensson. Hann er sönn hetja. Ég myndi hrópa með Jóni Val ef ég byggi í Reykjavík. Hrópa á þá dómadags drauga og skækjur,  sem þar sitja inni og ímynda sér að að Ísland geti aftur „haft hlutverk á meðal þjóðanna" í ESB, meðan þjóðin, sem þeim er alveg sama um, lepur dauðan úr skel. En af hverju að nota orð, þegar hægt er að nota kraftmeiri tól?

Hvers vegna á maður að eyða orðum á þjóð, sem er að verða að 4. flokks tuðru í ESB? Kannski er best að blogga bara um veðrið. Því er hægt að treysta. Það er oftast vont en það gleður þegar það er gott. Það batnar þó ekkert þótt Ísland gangi ESB á hönd. Svartnætti og stormur og ódýr afskorningur af buffum 1. flokks þjóða bíða okkar.

ESB er, eins og margir Danir segja: "lige som at pisse i bukserne for at holde sig varm".

Verði ykkur að góðu!

Probably the most Icelandic Beer in the world

Ef menn skoða lánabók Kaupþings bls. 172 geta menn séð hvernig Carlsberg notaði ódýrt lán úr "íslenskum" banka til að krydda brugg það sem hagnaður þeirra er.

Hagnaður Carlsberg jókst um 39%

Aulaháttur ICESAVE-nefndarinnar

Þrátt fyrir að Icesave-samningurinn hafi verið lagður fram í júní, eru enn bréfaskriftir á milli hollensku og bresku nefndanna og íslensku nefndarinnar. Þar á meðal bréf sem sýna, að Indriði Haukur Þorláksson hafi ekki fattað þetta í samningnum, eða skilið hitt.

Þetta sýnir okkur aðeins eitt: Að íslenska nefndin var ekki tilbúin þegar samningurinn var settur fyrir Alþingi í offorsi. Þvílíkur amlóðaháttur, þvílíkt aulabárðaferli.

Hvað hefur formaður fjárlaganefndar Alþingis fram að færa, sem sannar það að Hollendingar hafi breytt afstöðu sinni til 16. greinar Icesaves samningsins? Hvaða plagg getur hann sýnt okkur sem tekur af allan vafa um að Hollendingar vilji ekki ganga í auðlindir og eignir Íslendinga, ef ekki tekst að greiða Icesave skuldina?

Johan Barnard sagði mér er ég hrindi í hann fyrr í sumar, að samningnum yrði ekki breytt. Svavar Gestsson sagði opinberlaga, að samningurinn væri endanlegur og óbreytanlegur. Af hverju gengur -þá kennarinn sem er formaður fjárlaganefndar fram og segir okkur að samningnum hafi verið breytt.

Barnard svarar erindi mínu í gær um hvort breytingar hefðu verið á ákvæðunum á þennan hátt:

For not having seen these articles in the Icelandic press, I find it difficult to judge what they could be referring to. But perhaps it will be clearer to me if you could send me copies. Even then it will take me some time, because I will have to go after someone to help me with the Icelandic language, but that would be possible.

 

Ríkisstjórnin hefur ekki ráð á því að leyna meiru fyrir þjóðinni. Samningurinn er rugl, sem vefst fyrir íslenskum nefndarmönnum, jafnvel þeim sem höfðu meira vit á hlutunum en formaður íslensku nefndarinnar, Svavar Gestsson.

Svo liggja votar krumlur ESB og slímugir fingur AGS yfir öllu ferlinu. Jafnvel má finna kúkalyktina af höndum frændþjóða okkar sem skeindu Kaupthing banka eftir að gjaldeyrisforða íslensku þjóðarinnar var dælt í bankann um leið og bankasvínin héldu útsölu á lánum, t.d. fyrir gráðug dönsk fyrirtækji med verk í pung. Það voru margir sem trúðu á útrásasvínin - að minnsta kosti peningana "þeirra".

Riftum Icesave-samningnum af þeirri einföldu ástæðu, að fólkið bak við hann er greinilega ekki klárt á innhaldi hans. Slíkur hórmangssamningur getur ekki verið grundvöllurinn fyrir inngöngu Íslands í ESB.