Raddir fólksins

 

Orð gærdagsins: Guantanamóstelling (sjá orðabók Silfursjóðs).

Nýja alþýðulýðveldið Skyrkastistan

 

Ég verð ekki borgari í nýja lýðveldinu, sem menn láta sig dreyma um, vegna þess að eitthvað sem þeir áttu aldrei reyndist ekki vera til. Ég tek ekki þátt í byltingarrugli vitgrannra lýðskrumara í flálynda flokknum.  

Ég styð gamla lýðveldið, Óla forseta og lýðræðislega kosnar ríkisstjórnir. Lýðskrumararnir, sem æst hefur vitleysingana síðustu mánuðina, er óferjandi lið. Eftir að hafa velkst um í sjálfmeðaumkvun út af missinum á einhverju sem það átti aldrei, helltu þessar hetjur sér í slaginn fyrir Gaza með Imbu í fararbroddi. Nú, þegar ímynduðum stuðningi við hryðjuverkasamtök er lokið i bili, hafa menn ánetjast skrílshugsjóninni og vilja brenna, brjóta og bramla í sínu eigin landi. Byltingartískan lætur ekki að sér hæða.

Fólk heimtar nýja stjórn, nýja menn, nýjan forseta og allt nýtt. Þannig var það líka meðan allir héldu að þeir væru ríkastir, bestir, fallegastir, vinnusamastir og með stærst hlutverkið á meðal þjóðanna.  

Íslendingar eru flestir komnir úr sama sauðhúsinu og svo skyldleikaræktaðir, að einhver Óli mun ugglaust koma í Óla stað og einhver annar Geir setjast í stól Geirs, ef skyrgámalýðveldið verður stofnað á rústum þess sem æringjar eru að reyna að eyðileggja nú. Bylting breytir engu á Íslandi. Íslendingar geta ekki rekið banka, þá geta þeir heldur ekki gert byltingu.

Ólýðræðisleg hegðun fólks, sem ekkert vitrænt hefur til málanna að leggja, eftir að þjóðin vaknaði af votum peningadraumi, er landi og þjóð til háborinnar skammar. Ef þetta fólk vill ekki taka þátt í að efla land sitt, ætti það að hverfa á braut og leita á vit ævintýranna, eða ganga fyrir björg. Þá mun það fljótlega uppgötva hvers kyns Gósenland Ísland er, og það líka í Kreppu.

Í svörtum skugga vopnahlés og SÞ

 

Svo kallað vopnahlé er nú komið á á Gaza. Nú eins og áður berast okkur ekki allar fréttir af því sem gerist. Fréttamenn með fyrirlitningu í röddinni, þegar þeir tala um Ísrael og fordóma í skoðunum á Ísrael, er engin ný bóla. Ekki minnkar það hatur og sú fyrirlitning í skugga vopnahlésins. Við fáum ekki alla söguna, og þaðan af síður rétta.

Ég hef frétt að Ísraelsmaður búsettur á Íslandi, sem Kastljós vildi hafa í viðtal, hafi verið hafnað af Kastljósi, því hann þorði ekki að koma fram nema ef hann yrði skyggður og rödd hans breytt. Hann var hræddur við þá hatursbylgju sem hellist yfir Íslendinga þessa dagana. Samtímis er farið í eldhúsið heima hjá einum að fremsta stuðningsmanni Hamas á Íslandi, og hún látin hvæsa framan í þjóðina, að Ísraelsmenn stundi þjóðarmorð og hafi útrýmingu Palestínumanna á dagsskránni. Fréttamenn Ríkisfjölmiðilsins hafa ekki rænu á að benda áhorfendum á, að það hefur verið opinber stefna Hamas í 20 ár, að útrýma gyðingum og Ísraelum um heim allan.

Og þótt stórskotahríð Ísraelsmanna hafi verið hætt, virðast fleiri og fleiri börn deyja á hverjum degi. SÞ ber að rannsaka mannsfall á Gaza, en er SÞ treystandi til þess? Ban Ki Moon, framkvæmdastjóri SÞ, skipar rannsóknir á sprengjum Ísraela sem féllu á stofnanir SÞ, en hann hugsar ekki um börnin og fórnalömbin. Byggingar SÞ virðast skipta hann meira máli en rannsókn á mannfalli á Gaza. Vitanlega hefur það veri mikið, en ekkert nærri þeim tölum sem berast frá heimildamönnum Hamas-samtakanna. 

Aðeins eru örfáir tímar eru síðan þetta „vopnahlé" var brotið/rofið af einhverjum öfgahópi á Gaza, sem skaut á Ísraelsmenn. Vopnahlé virðist vera eitthvað einhliða fyrirbæri, sem Hamas-samtökin skilja ekki og geta ekki fyrir neina muni virt.

Liðsmenn Fatha flokksins, sem hafa verið ofsóttir á Gaza af Hamas, hafa nú haft samband við Ísraelska fjölmiðla og alþjóðlegar stofnanir og upplýsa að Fatah-liðum sé nú smalað saman af Hamas og þeim haldið föngnum í skólum og á spítölum. Þetta gerist beint fyrir framan nefið á starfsmönnum SÞ og þeir og SÞ gera ekki neitt.

Ísraelska utanríkisráðuneytið birti í gær fréttaskot, sem lak út frá Al-Arabiya stöðinni, þar sem fréttaritari stöðvarinnar, hún Hanan Al-Masri (sem reyndar er aðalskutlan á svæðinu),  segir að Grad flaugum hafi verið skotið frá stað nærri upptökuveri í Al-Shuruk háhýsinu í Gaza-bæ, þar sem hún sat við gluggann (svaka útsýni) og vissi ekki að neinn væri að horfa á hana þegar hún gladdist yfir því að Hamas væri að skjóta flugskeytu við háhýsið. Í síðustu viku var Ísrael bölvað og ragnað fyrir að hafa skotið að þessari byggingu og því haldið fram að Hamas hefði ekki aðhafst eitt eða neitt í nágrenni við hana. Allur heimurinn heyrði þá lygi, og ærðist með, en nú keppast samstarfsmenn Hamas, sjálfsútnefndir fréttapostular heimsins, að þaga sannleikann í hel. Hamas skaut við byggingu, sem var notuð af erlendum fréttamönnum, og Al-Arabiya er heimildin. Þessi frétt með Hanan Al-Masri verður örugglega aðeins sýnd af zíonískri fréttastofu PostDocs á Íslandi.

Lífið heldur áfram sinn vana gang á Gaza undir ógnarstjórn Hamas og með vernd SÞ og einfeldninga á Vesturlöndum. Hamas er að sleikja sárin, því lokatakmarkið, útrýmingu gyðinganna og tortýmingu Ísraels, trúa þeir enn á. Þeir hafa verk að vinna.

Flogið hátt

Grein þessi birtist í fyrra í því ágæta riti Sagan Öll með titlinum "Flogið hátt lotið lágt".

 Fimmtíu ár voru liðin síðastliðið sumar frá því að nokkuð sérstætt loftfar sást á sveimi yfir Íslandi. Þetta var mannaður loftbelgur og flug hans var hið fyrsta sem farið var á slíku fari yfir Íslandi. Flugferðin átti sér stað sunnudaginn 23. júní 1957 í tengslum við Flugdag sem Flugmálafélag Íslands hélt. Flugmálayfirvöld höfðu fengið tilboð um sýningu á loftbelgsflugi frá hollenskum hjónum, Jo og Nini Boesman, sem þá voru orðin heimsfræg fyrir lofbelgjaflug sín víða um lönd. Ákveðið var að bjóða hjónunum hingað og komu þau með lofbelginn Jules Verne, sem var nýkominn úr sinni fyrstu för. Lofbelgir þessa tíma voru gasbelgir, frábrugðnir þeim belgjum sem mest eru notaðir í dag, þar sem notast er við heitt loft sem er blásið inn í belginn með gasblásara. Reyndar var líka notast við heitt loft í fyrstu lofbelgina á 18. og 19. öld en oft tókst illa til og belgir áttu það til að hrapa til jarðar.

Lent við Korpúlfsstaði 

Gasbelgur eins og Jules Verne var eins og stór blaðra fyllt með vetni. Vetnið í belginn fékkst á Íslandi í Áburðarverksmiðjunni í Gufunesi. Gasbelgir þessa tíma voru umvafðir sterku, stórmöskva neti sem tengdist burðarlínunum sem karfan hékk í. Þegar landfestar voru leystar og sandpokar tæmdir, steig belgurinn fullur af vetni til himins eins og lögmál gera ráð fyrir. Ef belgfarar vildu til jarðar töppuðu þeir hins vegar smám saman vetni af belgnum. 

Flugbelgnum Jules Verne var flogið frá Reykjavíkurflugvelli og lent var á túninu við Korpúlfsstaði. Ekki var því um langa ferð að ræða. Mikilvægur þáttur við þetta flug var póstur sá sem mönnum bauðst að senda með belgnum. Áhugafólki um frímerki, sem var fleira þá en nú, bauðst að senda bréfkort eða ábyrgðarbréf með belgnum. Bréfin og kortin voru stimpluð með sérstökum stimplum, sem síðar skal vikið að. Þegar sérstöku pósthúsi ballónflugsins á Reykjavíkurflugvelli var lokað klukkan þrjú eftir hádegi og umslög og kort höfðu verið stimpluð, var þeim vandlega komið fyrir í 10 kg póstpoka sem var lokað og hann innsiglaður. Í honum voru 2.480 bréf samkvæmt frétt Morgunblaðsins tveimur dögum síðar.

Belgurinn flaug svo af stað í góðu veðri og sveif austur fyrir borgina með Boesman-hjónin prúðbúin undir flugsamfestingnum. Þegar loftbelgurinn lenti við Korpúlfsstaði var þar margmenni sem tók á móti belgnum og reyndi að hemja hann þegar hann lenti. Allt gekk vel í þessari fyrstu belgför á Íslandi. Póstritari frá Pósti og síma fór með póstsekkinn að pósthúsinu að Brúarlandi í Mosfellssveit og voru kort og bréf, sem hollensku hjónin höfðu haft milli fóta sinna í mjög lítilli körfu belgsins, stimpluð móttökustimpli, og aftur í Reykjavík áður en bréfin voru send móttakanda.

Hollendingarnir fljúgandi

Boesmann hjónin, Jo (1914-1976), sem einnig kallaði sig Jan, John og Johan og Nini (fædd Visscher, 1918), höfðu bæði flogið síðan á  fjórða áratugnum. Reyndar flaug Jo ekki mikið á stríðsárunum. Hann var gyðingur og þurfti því að fara í felur. Hann hafði fyrst flogið loftbelg árið 1934 og hún árið 1937. Eftir stríð giftust Jo og Nini og fóru hjónin víða og flugu mismunandi flugbelgjum í fjölda landa. Oft var flug þeirra fyrsta flugbelgsflug sem

 

 

Mynd 1.  Loftbelgurinn Jules Verne tilbúinn til brottfarar á Reykjavíkurflugvelli. Sjóklæðagerðin og Belgjagerðin höfðu greinilega keypt sér góða auglýsingu á belgnum

 

Mynd 2.  Loftbelgurinn Jules Verne, með einkennisstafina OO-BGX, stígur til himins frá Reykjavíkurflugvelli. Belgurinn var búinn til í Belgíu hjá lofbelgjagerð Albert van den Bembdens og var fyrst skráður 31. maí 1957. Í körfunni standa Boesman hjónin prúðbúin að því virðist

flogið var í þessum löndum. Þannig voru þau fyrst til að fljúga lofbelg yfir Grikklandi árið 1952, á Jamaíku 1953, í Súrínam 1955, Suður-Afríku 1958, í Ísrael og Írak árið 1959, Malí 1963, Pakistan 1964, Júgóslavíu 1967 og Marokkó 1968. Á ferli sínum sem kapteinar á belgjum, fóru þau því víða og gaf Jo Boesman út þrjár bækur um ævintýri sín og flugbelgjaflug t.d. Wij waren en de Wolken (Við vorum í skýjunum) og seinni útgáfa þeirrar bókar  Luchtic Avontuur (Ævintýri í loftinu). Löngu eftir dauða hans var gefin út bókin Gedragen door de Wind (Á valdi vindsins) (1990) sem fjallar um 50 ára feril Nini Boesman, sem enn er á lífi. Bæði hjónin teljast til fremstu belgfara 20. aldarinnar.

Kaffiboð var munaður 

Mér sem er höfundur þessarar greinar og fæddur þremur árum eftir að þetta fyrsta ballónflug átti sér stað, þótti ávallt gaman að heyra um og skoða myndir frá ballónfluginu árið 1957 í myndaalbúmi foreldra minna. Faðir minn hafði, sökum þess að hann var ættaður frá Hollandi, komist í samband við ballónfarana og lenti í því að greiða götu þeirra og uppvarta þá á ýmsan hátt og varð úr því nokkuð amstur, enda ævintýrafólk oft fyrirferðarmikið. Myndir þær sem fylgja þessari grein voru allar teknar af móður minni og föður. Eins og fram kemur var ballónförunum boðið í íslenskt kaffiboð með tertum, smákökum og öllu tilheyrandi. Í Hollandi þekktust ekki slík kaffiboð og -borð á þessum tíma. Allt var enn skammtað og Hollendingar voru lengi of fátækir eftir Síðari heimsstyrjöld til að leyfa sér slíkan munað. Kökurnar féllu greinilega flugbelgsförum í geð og var ein rjómaterta móður minnar skreytt með mynd af lofbelgnum.

 

Mynd 3. Frá vinstri sitja Jacques Deminent vinur og samstarfsmaður Boesman hjónanna í Haag, Jo Boesman, standandi er móðir höfundar sem býður kaffi og kökur og til hægri við hana situr Nini Boesman. Ein hnallþóran var skreytt með mynd af loftbelgnum Jules Verne

 

Grunsamlegur Ballónpóstur

Hinn 8. febrúar 1958 skrifaði Jónas Hallgrímsson (1910-1975) forstöðumaður Manntalsskrifstofunnar í Reykjavík og frímerkjafræðingur einn af sínum mörgu frímerkjapistlum í Morgunblaðið. Fyrirsögn greinarinnar í þetta sinn var hins vegar aðeins frábrugðin því sem menn áttu að venjast í fáguðum frímerkjapistlum Jónasar: „Íslenzkur ‘ballón-póstur' falsaður" stóð þar: „Þess hefur orði vart hjá bresku fyrirtæki, sem sérstaklega er þekkt vegna sölu alls konar flugfrímerkja og umslags sem send hafa verið með sérstökum flugferðum, að það hefur haft á boðstólum póstkort sem á er stimplað, að þau hafi verið send með loftbelg þeim, er hóf sig til flugs á Reykjavíkurflugvelli 23. júní 1953 og tók með sér takmarkað magn af pósti ... Verð þessara póstkorti hjá fyrirtæki þessu er aðeins 15 shillings, en vitað er að verð þeirra bréfa, sem send voru með loftbelgnum fór ört hækkandi skömmu eftir að flugið átti sér stað og hafa umslög þessi komist í allhátt verð og að undanförnu verið seld á 350 kr. stykkið. -  Óneitanlega vakti það athygli manna, að komast að því hvernig þessu var háttað og skrifaði því safnari hér í bænum fyrirtæki þessu og bað um að senda sér eitt „ballón" umslag, en fékk það svar, að umslög þau sem send voru með loftbelgnum væru ekki fáanleg, en í stað þess var honum sent póstkort það er hér birtist mynd af, en það sem það sem strax vakti athygli, var það að í fyrsta lagi var kortið stimplað með venjulegum Reykjavíkur stimpli og dagsetningin í honum  - 26.6.1957 -  en eins og áður segir var haldinn flugdagur Flugmálafélagsins 23. júní 1957."

Skrýtin póstkort 

Ekki var nema von að Jónas frímerkjafræðingur hafi klórað sér í höfðinu þegar hann sá þessi skrýtnu póstkort. Til að fá stimpluð ábyrgðarbréf og póstkort á Reykjavíkurflugvelli þann 23. júní 1957 urðu menn að setja minnst 25 krónur á ábyrgðabréfið og 90 aura á póstkortin sín. Bréfin voru stimpluð með póststimpli Flugdags á Reykjavíkurflugvelli á framhlið en á bakhlið með póststimpli pósthúsanna á Brúarlandi og í Reykjavík.

Á framhlið bréfanna var einnig sérstakur sporöskjulaga stimpill lofbelgsfaranna, sem á stóð „The Hague Balloon-Club Holland, on board of the freeballon „Jules Verne", Ballooncomm[ander]. John Boesman." Á kortinu sem hægt var að kaupa í Lundúnum, var aðeins póststimpill pósthússins í Reykjavík með dagssetningunni 27.6. 1958, en engir stimplar á bakhlið eins og á bréfunum frá 23.júní. Á póstkortunum sem voru til sölu á 15 shillinga voru hvorki 25 kr. eða 90 aurar í frímerkjum. En þau báru hins vegar stimpil Jo Bosesmans, sem hafði verið notaður þann 23. júní, en þar fyrir utan var stimpill, sem á stendur: FLUG  MALAFELAG  ISLANDS: FIRST FLIGHT BY DUTCH BALLOON: Pilots: John & Nini Boesman, REYKJAVIK - 1957.

 

Mynd 4.  Stimplar ballónflugsins. Hinn opinberi (neðst) og stimpill sem notaður var á fölsuð umslög sem seld voru í London. Báða stimplana stimpluðu Boesman-hjónin í gestabók í Reykjavík 26. júní 1957

Ef þessi grunsamlegu kort, sem Jónas Hallgrímsson bar réttilega brigður á eru skoðuð nánar, er augljóst að einhverjir hafa reynt að gera sér belgflugið að féþúfu með vafasömum hætti. Vafalaust voru það Boesmann hjónin sjálf. Póstkortin bera stimpil þeirra, sem þau ein höfðu undir höndum, og íslenskan á einum stimplanna bendir ekki til þess að Íslendingur hafi staðið að gerð þessara korta.

Alvarlegt mál 

Þessi póstkort, sem enn eru á markaðnum, og sem valda því að menn erlendis og á veraldarvefnum telja ranglega að fyrsta flug loftbelgs á Íslandi hafi átt sér stað 26. júní 1957, en ekki þann 23. júní, bera oft myndir af þeim hjónum. Slík kort hafa vart verið til í miklum mæli á Íslandi og er því afar ólíklegt að aðrir en Boesman hjónin sjálf hafi verið að reyna að drýgja tekjurnar með minjagripasölu þessari.

Jónas Hallgrímsson hvatti árið 1958 yfirvöld til að rannsaka þessi dularfullu umslög og hann orðaði áskorun sína þannig: „Það gefur því auga leið, að um alvarleg vörusvik er að ræða eða jafnvel fölsun á verðmætum og vil ég eindregið vara safnara við að kaupa ekki þessi póstkort þótt þeir hafi tækifæri til ...Vegna þessa atburðar, ættu þeir aðilar sem að þessu „ballón" flugi stóðu, t.d. Flugmálafélag Íslands og póststjórnin, að taka þetta mál til rækilegrar rannsóknar og fá úr því skorið hvaðan þessi póstkort hafa borizt á frímerkjamarkað erlendis". 

Ekki mun það hafa gerst svo kunnugt sé. Þetta mál var reyndar smámál miðað við frímerkjamisferlismálið sem kom upp árið 1960. Nokkrir starfsmenn Pósts og Síma urðu þá uppvísir að því að taka gömul frímerki í stórum stíl úr geymslum Póstsins. Það mál var, þótt alvarlegt væri, ekki aðalskandallinn á Íslandi árið 1960. SÍS málið svokallaða var í algleymingi og var það meira að vöxtum en rauður loftbelgur og nokkur umslög.

 

Mynd 5. Tveir menn halda á póstpokanum sem flogið var með í lofbelgnum. Pokinn innihélt umslög heiðvirðra póstáhugamanna og -safnara, sem sáu fram á skjótan gróða af umslögum sínum sem send voru með loftbelgnum. Á þessum tíma þótti frímerkjasöfnum hollt og gagnlegt tómstundargaman, sem menn brostu ekki að eins og oft er gert er í dag. Sumir gerðu sér þá grillu að frímerki ættu eftir að verða góð fjárfesting, sérstaklega örfá umslög sem höfðu verið send í fyrstu ferð lofbelgs á Íslandi

 

Mynd 6. Starfsmaður Pósts og Síma heldur á innsigluðum poka með bréfum og kortum sem send voru með lofbelgnum. Árið 1960 var þessi og aðrir starfsmenn Pósts og staðnir að misferli með frímerki úr safni Póstsþjónustunnar. Hinir seku voru dæmdir í fangelsi og háar fjársektir fyrir að hafa stungið gömlum og fágætum frímerkjum, sem geymd voru í læstum skáp, í eigin frímerkjasöfn eða selt þau

Minnisstæð för

Hvað sem líður misferli með umslög og frímerki flugdaginn árið 1957, var ferð Boesman-hjónanna þeim minnisstæð. Nini Boesman gefur litríka lýsingu af því sem gerðist á Íslandi í endurminningum sínum sem gefnar voru út. Hún greinir þar frá flugi belgsins á flugdeginum og segist hafa verið í lofbelgnum Marco Polo, sem er misminni. Hún lýsir aðdragandanum og ferðinni og vandamálum við að fylla belginn með vetni frá Gufunesi, því ekki voru til nægilega mörg gashylki í Gufunesi til að fylla hann í einni umferð.

Hún minnist þess að Agnar Kofoed Hansen flugmálastjóri hafi boðið þeim belgflugshjónum í flugferð í Cessnunni sinni til að sýna þeim landslagið fyrir flugferðina. Hún lýsir Reykjavík úr lofti sem stórri litríkri blikkdós, þar sem sum þökin voru máluð ljósblá, önnur rauð, gul eða græn. Fólk vinkaði til hennar frá svölum sínum og húsþökum og hrópaði eitthvað sem Nini Boesman túlkaði sem „góða ferð".

Fúlskeggjaður villimaður 

En eitthvað hafa minningar hennar verið komnar á loft 32 árum eftir flugið. Hún lýsir lendingunni og segið að það hafi fyrstur komið á vettvang maður, með langt og mikið skegg. Hún hélt að hér væri kominn einhver villimaður og vissi ekki hvað á sig stóð veðrið. Svo tók sá skeggjaði til máls og tilkynnti henni á fínni ensku, að hún væri lent í landi Þingvalla, þar sem Alþingi hefði verið stofnað árið 930. Sá skeggjaði hafði verið í Kína í áraraðir en var nú sestur í helgan stein sem bóndi og umsjónamaður lítillar kirkju.

Sá skeggjaði gæti hafa verið sr. Jóhann Hannesson síðar prófessor við guðfræðideild Háskóla Íslands (1910-1976), sem var þjóðgarðsvörður á þessum tíma. Hann hafði verið trúboði í Kína og var með snyrtilegt skegg, en var langt frá því að geta talist villimannlegur. Ætlunin hafði verið að reyna að komast til Þingvalla, en belgurinn komst ekki lengra en til Korpúlfsstaða, þar sem hann lenti heilu og höldnu eftir tveggja og hálfs tíma flug. Þar var þegar saman komið margmenni er belgurinn lenti. Nini Boeseman lýsir því svo hvernig hinn skeggjaði maður létti henni biðina þangað til að bílar komu aðvífandi. Fyrstur á staðinn var „póstmeistarinn" sem spurði: „hvar er pósturinn"? og frú Nini Boesman segist hafa hafið póstpokann sigursællega á loft og fengið rembingskoss fyrir af póstmeistaranum, sem spurði hvor að ekki væri allt í lagi um borð. Hann ku svo hafa dregið fram flösku af ákavíti og hellt á mannskapinn sem skálaði fyrir ferðinni. Svona er sagan auðvitað skemmtilegri, þótt margt af því sem frú Boesman man sé greinilega misminni eða hreinar ýkjur.

Hvað varð svo um belginn Jules Verne? Hann breytti um nafn eftir hentugleikum en gekk einatt undir gælunafninu Le Tomate, eða tómaturinn. Hann var tekinn af skrá árið 1973 og var þá kallaður Pirelli þar sem hann flaug fyrir samnefnt dekkjafyrirtæki. 

 

Mynd 7. Loftbelgurinn nýlentur á Korpúlfsstaðatúni og margmenni tekur á móti honum

TF-HOT

Löngu síðar, eða 1972, var mönnuðum lofbelg aftur flogið á Íslandi. Það gerði ungur maður sem á menntaskólaárum sínum í Hamrahlíð hafði gert tilraunir með lofbelgi og geimflaug. Geimflaugin fór reyndar hvergi, þar sem geimflugasmiðirnir höfðu ruglast á tommum og sentímetrum á breidd eldsneytistanks flaugarinnar. Holberg Másson, einn geimskotsmanna, sem flaug loftbelg á Sandskeiði árið 1972 keypti síðar almennilegan flugbelg frá Bretlandseyjum árið 1976 og flaug mikið með farþega sumarið 1976. Meðal annars gafst mönnum möguleiki á því að fara í loftferðir með loftbelgnum TF-HOT á útihátíð við Úlfljótsvatn. Belgurinn var heitaloftsbelgur og því mjög frábrugðinn belgnum Jules Verne sem flogið var hér sumarið 1957. Reyndar var breskur belgfari, Dunnington að nafni, um tíma búinn að ræna heiðrinum af Holberg Mássyni, en þóttist hann vera fyrsti maður sem flaug heitalofts loftbelg á Íslandi árið 1988.

Hassi smyglað með loftbelg 

En ekki var önnur kynslóð loftbelgja á Íslandi laus við skandal frekar en sú fyrsta, en það mál var miklu alvarlegra en nokkur frímerki og fölsuð fyrstadagsumslög. Eigandi belgsins TF-HOT, Holberg Másson, sem einnig reyndi við heimsmet i lofbelgsflugi í Bandaríkjunum, smyglaði hassi með lofbelg sem hann flutti inn frá Bandaríkjunum til Íslands. Síðar, þegar þessi loftbelgsfari var búinn að afplána dóm sinn, varð hann fyrsti maðurinn á Íslandi til að tengjast tölvuneti og var reyndar líka frumkvöðull í pappírslausum viðskiptum fyrirtækja á Íslandi. Slíkar aðgerðir hafa síðan hafið sig í ólýsanlegar hæðir. Kannski eru miklu fleiri Íslendingar komnir í hörku belgflug án þess vita það. En ef menn eru í vímu í háloftunum er það vonandi frekar út af fegurð landsins en vegna kynlegra efna.

Síðastliðið sumar var flogið með lofbelg á norðanverðu landinu, til dæmis við hvalaskoðun, og þykir þetta greinilega ekkert nýmæli lengur. Sumarið 2002 var hér á landi svissneskur hópur frá verkfræðistofu með grænan belg sem þeir flugu um allt land (hægt er að skoða myndir þeirra á veraldarvefnum: http://www.inserto.ch/ballon/20022006/index.html# , þar sem líka er hægt að lesa greinagerð þeirra um ferðina).

Höfundur er fornleifafræðingur og hefur enn ekki flogið í loftbelg enda lofthræddur

Hamas hefur hótað þjóðarmorði í 20 ár

 

Ósamræmi á milli lista Al Jazeera yfir látin börn á Gaza og þess einhliða fréttaflutnings sem við höfum verið bombaderuð með síðustu vikurnar, var efni færslu minnar í síðustu viku. Ég hef fengið þó nokkrar heimsóknir vegna þessarar færslu, en enginn getur eða engan langar til að skýra ósamræmið. Skítkast og dónaskap er það eina sem stuðningsmönnum Palestínumanna á Íslandi er fært að stunda.

Það koma alls konar furðufuglar í heimsókn, til að segja mér til syndanna og kalla mig öllum illum nöfnum. Sumt verð ég að fjarlægja vegna stefnu moggabloggsins. Hatrið er greininga mikið í nafni stuðningsins við Palestínumenn. Einn félaginn, Þorsteinn Scheving Thorsteinsson, telur að gyðingar stundi trúarleg barnamorð sér til dægravalar. Það eru bersýnilega sterk rök sem "stuðningslið" Palestínumanna á Íslandi hefur. Gamall gyðingahatursáróður, nasistaklisjur og kjaftæði.

Einn af þeim sem líka kom í heimsókn var Hörður Þ., sem vitnar í miður áreiðanlegan fréttamiðil um litla stúlku, sem mun hafa fallið fyrir kúlum Ísraelsmanna og á síðan að hafa verið étin af hundum. Ég hef beðið Hörð um að útskýra fyrir mér af hverju þessi litla stúlka er ekki með á lista Al-Jazeera. Hörður hefur ekki svarað mér.

Þegar stéttarfélög kalla til mótmælafundar í dag í Háskólabíó og segjast ætla „mótmæla þjóðarmorði", kippi ég mér ekki upp við það. Þegar menn trúa fölsuðum fréttum, er ekki nema von að menn viti ekki hvað þjóðarmorð er og hvernig það er skilgreint samkvæmt alþjóðarlögum.

Það sem Hamas hefur hótað Ísraelum og gyðingum í 20 ár er þjóðarmorð. Furðar það nokkurn að slík samtök noti börn í baráttu sinni, ljúgi um fjölda fallinna (barna) og brjóti vopnahlé um leið og það hefur verið samþykkt, lýsi svo yfir vopnahléi sem enginn hafi samþykkt (og bróti það líklega einnig)?

Myndin er frá Noregi, þaðan sem flestir Íslendingar eru ættaðir. Þar notar maður líka börn í baráttunni, blóðug börn, sem alin eru upp í hatri. Ætli börn Palestínuvina á Íslandi séu alin upp í svona hatri líka?

Hamas kynnir stefnu sína

Ekki þarf frekari skýringa við, en yfirtaka heimsins er greinilega á næsta leyti.

Skoðið MEMRI

Deyr barn tvisvar á Gaza?

 

Heimildir Al Jazeera eru athyglisverðar. Samkvæmt einum heilagasta bloggara moggabloggsins, Birgittu Jónsdóttur, hefur Al Jazeera birt lista yfir börnin sem hafa misst líf sitt á Gaza.

CNN og norski læknirinn Mads Gilbert héldu því fram, að þann 7. janúar hefði bróður kvikmyndatökumanns á Gaza látist í árás Ísraelsmanna.  Sjá http://postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/766468/ (bæði á íslensku og ensku).

Þessi drengur var nefndur á nafn í fréttinni og við sáum þegar hann dó og þegar verið var að greftra hann. Skoðið það aftur. Þetta átti að gerast miðvikudaginn 7. Janúar 2009.

Þann 7. 1. 2009 er Mahmoud Mashharawi (drengurinn sem dó) ekki á þessum lista, sem Al Jazeera hefur nú birt!

Það er hins vegar drengur sem heitir Mahmoud Khalil Al-Mashharawi á listanum þann 1.1.2009.

Samkvæmt fréttinni á CNN var Mahmoud drepinn þann 7.1.2009.  Samkvæmt CNN og kvikmynd um dauða drengsins, dó hann 7.1. 2009. En samkvæmt Al Jazeera, dó drengur með þetta nafn þann 1.1. 2009.

Undur og stórmerki. Ég skil ekkert í þessu! Annað hvort er eitthvað að fréttinni frá CNN, eða það er eitthvað að fréttinni frá Al Jazeera og hjá Birgittu. Kannski er líka eitthvað að Mads Gilbert, hinum frækna norska lækni.

Hvernig væri að ræða þetta á fundinum á Háskólabíói næsta sunnudagskvöld? Hvernig geta börn dáið/verið myrt tvisvar á Gaza?

Skæraliðar Margrétar II Danadrottningar

 

Danskir dátar eru farnir að föndra !  Dátarnir á danska herskipinu Absalon halda fimm sjóræningjum föngnum. Fangarnir, sem eru frá Sómalíu, hafa nú þegar gert dönsku sjóliðana af þrælum sínum. Þessi "sómapiltar" heimta ekki Kóraninn heldur bílablöð, en það mega ekki vera berir kroppar í bílablöðunum.

Tími vatns og brauðs er liðinn. Nú bera danskir dátar virðingu fyrir öðrum menningarheimum, eins og það er orðað í tilkynningu frá hinum konunglega danska flota, sem hér áður fyrr nauðgaði íslenskum stúlkum eftir sherrífyllerí. Danskir dátar eru nú aðallega í því klippa berar konur út úr bílablöðum, ofan af húddinu og gírstönginni, svo litlu, sv...tu sjóræningjarnir geti skoðað bílablöðin án þess að fá "stådreng" og saurgast í hugsun.

Danski þingmaðurinn Adam Møller, sem er fyrrverandi aksjónmaður í danska hernum, telur það algjörlega út í hött að vera að eyðileggja vönduð bílablöð með því að vera að gata þau og svívirða með skærum og klippum. Hann vill láta banna þetta föndur strax. Hann telur að það sé hollt fyrir sjóræningjastrákana frá Sómalíu að sjá brjóst, og rass og píkur. Hestöfl eru ekki allt.

Litlir sjóræningjar eru víst ýmsu vanir. En ef þeir þola ekki að sjá íturvaxna konur ofan á húddi, eru þeir líkast til í röngum bransa.

Engin furða að íslenskir trukkafemínistar hallist undir Íslam. Sameiginleg baráttumál eins og fjarlæging kroppamynda af veggjum dekkjaverkstæða eru þeim þóknanleg.

Dea Matrona di tutti Matrone corrutte

 

Utanríkisráðherrann hefur enga siðfágun.

Þessar aðferðir Ingibjargar eru leifar frá ráðstjórnaröldinni. En það hljóta líka að vera persónulegar ástæður fyrir slíkri hegðun ráðherrans. Þetta eru alvarlegir brestir. Hún virðist ekki hafa þann faglega heiður sem hún skipar öðrum að hafa

Hringingar af sjúkrahúsi í Stokkhólmi í starfsmann sem ekki heyrir á neinn hátt undir hennar ráðuneyti, er hálfgerð hryðjuverk. Ef einhverjum finnst ég taka of djúpt i árinni, þá er þessi aðgerð ráðherrans að minnsta kosti misbeiting á valdi og ætti að draga ráðherrann til ábyrgðar nú þegar.

Í siðmenntuðum löndum eru ráðherrar látnir fjúka, þegar þeir fara út fyrir valdsvið sitt á óviðeigandi hátt. Ríkisstjórnin hefur ekki ráð á því að hafa siðferðislega blint fólk í röðum sínum. En Ingibjörg Sólrún virðist hafa slíkt hreðjatak á samráðherrum sínum að þeir lyppast um eins og geldingar í haremi hennar og segja hárri röddu, "Já hr. utanríkisráðherra". Hún virðist vera orðin eins konar einræðisherra á Íslandi.

Það er núna sem Geir Haarde ætti að láta Ingibjörgu heyra hvar Davíð Geir keypti ölið. 

Ekkert nýtt 

Það er auðvitað ekki nýtt að Ingibjörg taki geðþóttaákvarðanir án samráðs við sína samstarfsmenn. Sjáið bréfið sem hún sendi til Ísrael um daginn. Þegar ég bað um afrit af því bréfi í samtali við aðstoðarmann Ingibjargar, var gefið í skyn að ég væri starfsmaður Ísraelsríkis. Ekki er nóg með að ráðherrann sé siðmenningarlaus, hún safnar í kringum sig kvenkyns samstarfsmönnum sem ekki geta hugsað rökrétt.

Ingibjörg sendi baráttukveðjur á mótmælafund fyrr á árinu. Þær hljóðuðu svo:

„Ég sendi fundarmönnum mínar bestu baráttukveðjur.  Framlag ykkar er mikilvægt til að vekja athygli á þeim grimmdarverkum sem nú eiga sér stað á Gaza.  Framferði Ísraelsmanna gagnvart óbreyttum borgurum er óafsakanlegt og skýrt brot á alþjóðalögum auk þess sem friðarferlinu er stefnt í voða.  

Íslensk stjórnvöld fordæma þetta framferði og munu hér eftir sem hingað til koma þeirri skoðun skýrt á framfæri á alþjóðavettvangi. Mikilvægt er að allir málsaðilar leggist á eitt við að leiða friðarferlið til farsælla lykta fyrir lok þessa árs þannig að til geti orðið tvö lífvænleg sjálfstæð ríki Palestínu og Ísraels."

Ef tekið er tillit til þess að íslenskir stuðningsmenn Hamas, sem eru hryðjuverkasamtök, stóðu á þessum fundi í marsmánuði 2008 og voru með rauðhvítar kafíur Hamasliða um hálsinn, og það voru Hamasmenn sem hófu árásir á Ísrael þegar þessi orð voru látin falla, þá er greinilegt að Ingibjörg Sólrún Gísladóttir telur það siðferðislega skyldu sína að styðja við hryðjuverkasamtök og að koma í veg fyrir baráttuna við þær. Vel að merkja samtök sem hafa eyðingu Ísraelsríkis á stefnuskrá sinni.

Ingibjörg Sólrún kom boðum til Sigurbjargar

Ríkisstjórnastríð

 

Það er ekki bara á Fróni, að ríkistjórnin er komin í hár saman út af stríðinu á Gaza. Það er hver höndin á upp á móti annarri í Danaveldi. En í Danmörku geta menn þó enn tekið á málum í eigin landi.

En Danir eru alltaf að hugsa um aurinn. Ég held að dönsk utanríkistefna hafi aldrei fjallað um annað en að fá eitthvað fyrir sinn snúð. Meðan íslensk utanríkismál er mikið til orðin þörf utanríkisráðherrans að vera með einhvern snúð í fjölmiðlum, meðan forætisráðherran verður að láta sér nægja kleinur.

Tveir danskir ráðherrar hafa í hyggju að lögsækja Ísrael vegna eyðileggingar bíla sem danska ríkið gaf hryðjuverkasamtökunum Hamas á Gaza, með dönsk hjálparsamtök sem millilið. Í átökunum á milli Hamas og Ísraelshers eyðilögðust þessir bílar. Þeir voru notaðir sem slysavarðstofur á hjólum. Enginn slasaðist þegar bílar þessir eyðilögðust.  Ráðherrarnir, sem vilja fara í mál við Ísrael eru Per Stig Møller og Ulla Tørnæs.

Síðustu fréttir af afrekum Per Stig Møllers voru þær, að hann var upphafsmaður viðræðna sem Danska sendiráðið í Beirút hefur reglulega við leiðtoga Hizbollah.  Það finnst Möller hið besta mál, og afsakar þessar viðræður með því að ESB hafi enn ekki sett Hizbollah á hryðjuverkalista sinn.

Menn geta verið að gráta skaða á dauðum hlutum (bílum) í stríði, en Danir hafi enn ekki greitt skaðabætur til fjölskyldna þeirra sem þeir sendu í dauðann á síðari heimsstyrjöld um leið og þeir stálu fjármunum nokkurra þeirra og eignum.  En kannski er það ekkert einkennilegt. Brenglað siðferði er líka til í Danmörku. Ég afhjúpaði hvernig dönsk yfirvöld og bankar stungu eignum fórnarlamba sinna í eigin vasa, í bók minni Medaljens Bagside, sem hægt er að fá lánaða á betri bókasöfnum á Íslandi.

Allt aðra afstöðu en Per Stig Møller og Ulla Tørnæs tekur forsætisráðherra Dana, Anders Fogh Rasmussen, sem ekki vill ásaka Ísrael fyrir eitt eða neitt, og minnir á að það var Hamas sem byrjaði þessa hrinu á Gaza. Hann segir að Danir hafi engan rétt til að höfð mál gegn Ísrael.  Hlustið á Anders Fogh Rasmussen hér á blaðamannafundi í dag.