Aurahljóð

 

Fyrsta sinn sem ásjóna mín birtist í fjölmiðli var þriðjudaginn 11. nóvember 1969. Þá var ég rúmlega níu ára. Myndin af mér birtist þá í Vísi heitnum. Á baksíðunni, hvar annars staðar? Undir myndinni af mér og aurapúkunum í Myntsafnarafélaginu mátti lesa þetta:

AURAHLJÓÐ

Myntsöfnun færist nú mjög í aukana og er nú svo komið, að ýmsar gamlar islenzkar myntir eru fáséðar nema í söfnum, svo sem elztu eins- tveggja og fimmeyringar, krónur og tveggjakrónupeningar. Félag myntsafnara, sem stofnað var í fyrra, hélt nú um helgina skiptifund í Hábæ. Á myndinni sjást nokkrir félagsmenn virða fyrir sér gamla mynt. Eins og vænta mátti var á þessum fundi talsvert aurahljóð, hringl í koparhlunkum, sem kosta nú orðið par hundruð þeir sjaldfengnustu. Formaður Félags myntsafnara er Helgi Jónsson, smiður.

Ég man vel eftir fundum í nýstofnuðu Myntsafnarafélaginu fyrst í Hábæ og síðar í Oddfellow húsinu. Ég fór á þessa fundi með pabba, þó ég hefði ekki mikinn áhuga á mynt. Ég man líka, að þar heyrði ég fyrst orðin "helvítis gyðingurinn þinn", sem einhver óheflaður maður hreytti í föður minn vegna þess að pabbi vildi ekki selja honum pening á hlægilegu verði, sem þessi maður lagði til. Leigubílsstjóri nokkur, skemmtilegur karl sem alltaf var með olíuskán undir nöglum og jafnvel með olíugreitt hár, leiddi manninn í burtu og húðskammaði hann. Hann sást víst ekki mikið eftir það.

Ég skrifaði fyrstu ritsmíð mína, sem gefin var út, fyrir sýningarskrá myntsýningar félagsins í Bogasal Þjóðminjasafnsins, sem haldin var árið 1972. Ritsmíðin mín hét "uppáhaldspeningurinn minn" og fjallaði um Jóns Sigurðssonar gullmyntina frá 1961. Réttast er að greina frá því að sá gullpeningur var í meira uppáhaldi hjá föður mínum en mér, en hann hóf snemma myntsöfnun, jafnvel fyrir stríð í Hollandi.

Í myntsafnarafélaginu voru margir fyrirtaksmenn og vonandi er það svo enn. Annar formaðurinn, Helgi Jónsson smiður, var gamall neftóbakskarl með áhuga á öllu gömlu. Það var gaman að tala við gömlu mennina. Einn hét Guðbjartur og gekk  með forláta staf, sem ég er nú búinn að gleyma hvernig leit út. Þarna var líka Ungverji, dökkur og þéttur Magyari, sem reykti álíka svera vindla. Hann kom nokkrum sinnum í heimsókn á heimili foreldra minna. Eitt sinn kom  í ljós að fjölskylda þessa manns hafi verið verulega nasísk á stríðsárunum og faðir þessa manns hengdur fyrir samvinnu sína við Þjóðverja. Meðan hann lýsti því fyrir föður mínum og mér, lýsti kona hans fjálglega óbeit sinni á útlendingum og sér í lagi blönduðum hjónaböndum fyrir móður minni. Ekki mun þetta fólk hafa komið aftur á heimili okkar.

En sérstaklega man ég eftir Sigurjóni Sigurðssyni, sem var kaupmaður í lítilli hornverslun á Snorrabraut sem hét Örnólfur, sem frægur var fyrir að hafa opið um helgar í trássi við einokunarreglur sem stærri verslunarkeðjur höfðu komið á. Sigurjón var afar góður og vandaður maður, barngóður og góður vinur föður míns. Hann var einn af þessum mönnum sem maður man alltaf eftir, því það var eitthvað gott yfir andliti hans. Hann kom oft í heimsókn til að skoða myntir föður míns.

Athugasemdir

[Ingibjörg Magnúsdóttir, 24.3.2009 kl. 00:19]

Þetta er skemmtilegt og áhugavert innlegg hjá þér. Í fyrsta lagi hef á áhuga á mynt, eða hvernig ég á að losa mig mið hana (mörg hnefafylli af aurum eftir 1980 og eldra) og svo af því að ég hef kannski vinninginn yfir bloggritara: komst á forsíðu DV hér um árið (og þar var kannski meira í ætt við séð&heyrt dæmið, frekar en einhver afrek)  :) Bestu kveðjur!