Hvar eru öll hin fórnarlömbin?

Fastafulltrúi Íslands í Genf afhenti Páfanum í Róm trúnaðarbréf og nýtti tækifærið, að sögn Visir.is,  til að "ræða ofbeldið við Páfa". Vísir á hér við meint ofbeldi og barnaníð innan kaþólsku kirkjunnar á Íslandi. En skyldi Martin Eyjólfsson, sem er góður kaþólikki, vera fullviss um sekt starfsmanna kirkju sinnar á Íslandi og hefur hann frætt páfa um eitthvað í þeim málum, þótt engar sannanir séu fyrir hendi? Martin sagðist ætla að biðja fyrir Páfa. Ef frétt Vísis er á einhvern hátt rétt, er líkast til réttara að Páfi biðji fyrir lausmálugum fastafulltrúanum.

 

Ósamræmi í frásögnum meintra fórnarlamba

Vitnisburður meintra fórnarlamba kynferðisofbeldis starfsmanna kaþólsku kirkjunnar á Íslandi hefur verið eitt helsta jólaefni sumra fjölmiðla að undanförnu og fylgir þeim krafa um milljónaskaðabætur sem fjölmiðlar og fyrrverandi ráðherrar reka á eftir, þó engin sekt sé sönnuð. Það vekur furðu mína, að framburður meintra þolenda stangast á við þær upplýsingar sem þeir veittu rannsóknarnefnd kaþólsku kirkjunnar. Þar að auki er ósamræmi á milli þeirra frásagna sem fjölmiðlar miðla nú, sem ekki komu fram við rannsóknina, þannig að ætla mætti að annað hvort hafi blaðamenn Morgunblaðsins eða DV verið afar ónákvæmir í endursögn sinni af segulbandsupptökunum, eða að þolendur séu tví- eða margsaga og bætir sífellt í endurminningarnar.

Meintir þolendur ofbeldisins segja einnig, að margir aðrir hafi orðið fyrir barðinu á sams konar glæpum og þeir halda fram að þeir hafi sjálfir orðið fyrir. Hvar er allt þetta fólk? Kannski veit fastafulltrúinn í Genf það, eða utanríkisráðuneytið. Já, hver veit, kannski Ögmundur Jónasson sem líka kyndir undir fordómunum í þessu máli.

Ég skal gefa ykkur dæmi um mismunandir gerðir sögu sem nú er sögð af Valgarði Bragasyni, sem hann greindi ekki rannsóknarnefnd frá.

Dæmi um ósamræmi

1) Morgunblaðið, mbl.is 21.11.2013

"Alverstar eru þó minningar hans úr sumarbúðunum á Riftúni. Þar valdi Margrét Müller reglulega einn dreng til að verja nóttinni með séra Georg og varð viðmælandi mbl.is nokkrum sinnum fyrir valinu. Segir hann að vaktkona í svefnskála drengjanna hafi ekki virst sjá neitt athugavert við þetta jafnvel þótt, hann hafi barist um á hæl og hnakka ef hann var „valinn". Hann var þá háttaður nakinn upp í koju til séra Georgs þar sem fór fram einhvers konar endaþarms samfarir eða nudd af hálfu prestsins gagnvart drengnum, þá 8 og 9 ára gömlum."

2) DV 6.-9. desember 2013, bls. 13

"Frá þeim tíma á ég minningar sem ég hef aldrei skilið. Mer var oft gefin flóuð mjólk fyrir svefninn og tel að mér hljóti að ha verið byrluð lyf. Því ég átti þessa minningu sem ág áttaði mig aldrei á og hélt að væru bara draumar, þegar sér Georg var að halda á mér á náttfötunum yfir bílaplanið á Riftúni og bera mig aftur í rúmið mitt í svefnsskálanum. Ég skildi samt ekki af hverju mig var alltaf að dreyma sama drauminn aftur og aftur og þessar minningar hafa alltaf fylgt mér. Ég er alveg viss um að ég hafi verið misnotaður á meðan ég svaf, enda var ég að glímavið mikil óþægindi varðandi endaþarminn á þessum tíma og missa saur."  ... Reyndar segist Valgarður hafa veitt þvi eftirtekt að fleiri drengir voru teknir úr svefnskálanum á nóttunni. Ég vissi ekki af hverju en eftirá þá var það mjög skrýtið"

Valgarður Bragason

Í Morgunblaðinu segir Valgarður frá því að hann var háttaður nakinn upp í koju séra Georgs en í DV eru þetta minningar úr draumi, kojan er farin og honum hefur nú verið byrlað ólyfjan. Blaðakona á Mbl. viðurkenndi gagnvart mér að hún breytti nunnu í vaktkonu. Þetta var nunnan Nellie McLaughlin, sem í dag er þekkt nunna á Írlandi, og af einu góðu. Hún kannaðist ekki við neitt í sögu Valgarðs þegar rannsóknarnefndin hafði samband við hana. Hvaða hag ætti hún að sjá í því að ljúga um þetta mál? Jú, andstæðingar kaþólsku kirkjunnar eru upp til hópa trúaðir á samsæriskenningar.

Hvar geyma allir þessir misþyrmdu drengir í minningu Valgarðs Bragasonar sig? Þeir ættu líka að geta tjáð sig um kojuna sem Georg svaf í. Allir sem muna eftir húsaskipan i íbúðarhúsinu í Riftúni og sáu inn í herbergi Georgs, vita þó að þar var engin koja.

Deyfilyfin koma inn í myndina

6. desember2013 segir Valgarður blaðakonu DV frá draumförum sínum og hvernig hann missti saur, þótt slíkt hafi ekki verið komið í lýsingar hans rúmir viku áður í Morgunblaðinu: Nokkrum dögum áður skrifaði ég á bloggi mínu:

"Fyrsta sumarið sem ég dvaldi í Riftúni fór ég þegar í maí mánuði austur. Ég fékk mikla magakveisu (ég var með laktósaóþol, sem ekki var reyndar ekki mælt fyrr en ég var 49 ára). Kveisurnar voru miklar í þetta sinn. Nunnur tvær, ein þýsk og hin íslensk (Klementía/upphaflega Svanlaug Guðmundsdóttir) gáfu mér lyf sem mér var sagt að væri mjög sterkt verkjalyf með ópíum í. Mixtúran var í brúnu glasi með rauðu innsiglislakki efst. Ég svaf eins og steinn eftir að hafa tekið inn lyfið og vaknaði ekki fyrr en síðla næsta dag, þegar sr. George stendur við kojuna mína (efri koju, svo fólk með dónalegt hugarfar fari ekki að láta sig dreyma) og spurði mig hvor ég vildi eitthvað að borða og kom síðar með súpu og samloku til mín."

Engar lýsingar á deyfilyfjum eða grun um notkun þeirra koma fram í máli meintra þolenda kynferðisofbeldis í Landakoti og Riftúni, eins og því er lýst í skýrslu rannsóknarnefndarinnar. Fyrsta skipti sem það gerist er á blogginu mínu. Saga mín er sönn. Viku síðar er Valgarður farinn að tala um að sér hafi verið byrluð deyfilyf, en hann man þetta sem í draumi.

Það var heldur ekki fyrr en ég skrifaði blogg um málið árið 2009, að fórnarlömbin byrjuðu að tínast úr högum gleymskunnar og bælingarinnar og segja sögur sem á vissan hátt hljómuðu eins og mínar. En ofan í það illa sem ég lýsti var bætt barnaníði, sem vitasaklaust fólk getur nú átt á hættu að vera ákært fyrir í tíma og ótíma eins og við sjáum.

Íslendingar vilja ógagnrýnið trúa slíkum glæpum upp á erlenda presta kaþólsku kirkjunnar, kirkju sem reyndar á undir högg að sækja. En þegar kennari í Reykjavík verður fórnarlamb óþekktra ásakana, keppast Íslendingar í kviðdómi götunnar við hvern annan um að sýkna manninn og lýsa ágæti hans undir þeirri meginreglu, að saklaus er sérhver sem ekkert ójafnt er sannað á - og þeirri reglu eigum við að fylgja, einnig þegar kemur að látnum, kaþólskum presti.

Þó ég sé ekki í vafa um sakleysi kennarans í Norðlingaskóla, einfaldlega vegna þess að ég þekki ekki meinta sekt hans, þá var hann alveg viss um "eðli" kaþólsku kirkjunnar hér um árið og dómharður með ólíkindum. En hann er nú fórnarlamb sömu fordóma og hann hafði gagnvart meintum barnaníðingi, sem og vegna laga sem að mínu mati eru á skjön við stjórnarskrá og mannréttindasáttmála sem Íslendingar hafa undirritað.