Saga meints níðings og eins fórnarlamba hans

 

Ég hef í fljótheitum tínt það saman sem ég hef fundið í dagblöðum og öðrum heimildum um geranda og þolanda í máli um misnotkun á börnum sem á að hafa átt sér stað undir þaki kaþólsku kirkjunnar á Íslandi. Öll þau gögn sem ég vitna í eru aðgengileg á netinu eða annars staðar. Ég set þessar upplýsingar ekki fram til að leika einhvern rannsóknarblaðamann. Ég hef skrifað töluvert um málið og varð sjálfur fyrir illmennsku Margrétar Müller í Riftúni er ég var barn. Því lýsti ég fyrst árið 2009, en ekki vegna þess að ég ásaka kaþólsku kirkjuna um neitt. Minn kvalari var ekki kaþólska kirkjan, heldur kona sem aldrei hefði átt að vinna með umönnun barna. Ég held að margt af því sem ég greini frá hér að neðan hafi ekki verið þekkt af þeim fjölmiðlamönnum sem matreitt hafa þetta mál frekar klunnalega ofan í gúrkusoltna Íslendinga.

Guus (August) George

Það blasir strax við að séra Georg (upphaflega Guus George, f. 5.4.1928) var oft nefndur í fjölmiðlum áður en hann dó, og aldrei nema af góðu einu. Erfitt hefur verið að fá upplýsingar um hann frá Hollandi. Hann var bara prestlingur úr sveitinni, fæddur í einhverju krummaskuði í Limburg-sýslu sem heitir Wijlre, en þar býr fólk sem er líklega meira belgískt en það er hollenskt. Hann var einn sjö systkina og fjölskyldan var erkikaþólsk. Hann var óskrifað blað áður en hann kom til Íslands. Sjálfur sagði hann sögu sína í Degi árið 1998. Árið 1991 gerði Sigmar B. Hauksson heimildarmynd um séra Georg sem ber heitið Perla í Vesturbænum (í þáttaröðinni Fólkið í landinu, "perlan" er væntanlega Landakotsskóli). Sumir eiga jafnvel fallegar minningar úr Landakoti, sjá hér.

Er þetta flírlegt bros eins og Illugi Jökulsson hélt fram nýlega?

 

Er séra Georg  andaðist árið árið 2008 birtist þessi minningargrein um séra George eftir frekar þekktan bloggara á Moggablogginu. Í henni og annarri grein í Morgunblaðinu er ekki hægt að lesa neitt misjafnt um manninn. Þannig vill það verða í minningargreinum. Þær eru ekki birtar til að ófrægja fólk.

Séra Georg leit alls ekki út eins og skólabókadæmið um barnaníðing, sem venjulega er sagður ósköp venjulegur og snyrtilegur meðlimur eða vinur fjölskyldu fórnarlambsins. Georg var þvert á móti strangur og óaðlaðandi maður, ellegar eins og Illugi Jökulsson lýsti því, með flírubros [fleðurlegt] undir prestkraganum (hvernig sem það er hægt). Sömuleiðis var hann sköllóttur með yfirgreiðslu, reykingafingur og kartneglur og hjólbeinóttur og jafnvel kafloðna bringu?

Sótti hann í viljalítil og veiklynd börn, sótti hann í börn útlendinga, sem ekki töluðu góða íslensku, eða börn foreldra sem sjálf voru viljalitlir, veikir og kúgaðir? Þessu er ekki hægt að svara með því að lesa minningargreinar sem mæra manninn. En þessu geta fórnarlömbin hugsanlega svarað, þegar mál þeirra og þau sjálf verða rannsökuð.

Eftir detox árið 2010

 

Iðunn Angela Andrésdóttir

Iðunn er fædd árið 1951, og ef eitthvað lítur hún út fyrir að hafa yngst örlítið frekar en hitt, síðustu 13 árin. Sæmilega undómleg kona um sextugt gæti kannski þakkað detoxinu þessa "gullhamra" mína, en það hefur Iðunn fengið í tvígang hjá Jónínu Ben, og rómaði það mjög í Vikunni í september árið 2010.

Iðunn um það leyti sem séra Georg níddist á henni

 

Faðir Iðunnar var útlendingur og hét  Andrés Alexandersson (1900-1986), eftir að hann fékk íslenskan ríkisborgararétt árið 1954. Hann var Ungverji og hét áður András Kecskés (ekki Kesckes eins og hann hefur verið tilgreindur á Íslandi; Kecskés þýðir geitahirðir). Hann var kallaður Bandi. Andrés fæddist í þáverandi Serbíu, sem varð hluti af Ungverjalandi árið 1918. Enn býr í Serbíu stór minnihluti Ungverja og bjó amma Iðunnar í smábænum Mohol (Mol) í Serbíu árið 1953. Þeir sem hafa langt minni muna eftir Andrési við afgreiðslu í sjoppu Eymundsson og síðar í tóbakssjoppunni London í Austurstræti. Hann var oft nefndur til sögunnar í sambandi við komu landsmanna sinna til Íslands árið 1957.

Hjónin Andrés Alexandersson (András Kecskés) og Nanna Snæland (á tíma kallaði hún sig Nancy)

 

Móðir Iðunnar, Nanna Snæland (1912-1991), var frá Hafnarfirði. Hún hét Nanna Snæland og var talin glæsilegust kvenna á sínum yngri árum. Hún giftist ung ungverskum manni dr. Denés (Dennis) Zakál (f. 1900 í bænum Csáktornya), þekktum tónlistarmanni, sem var með hljómsveit sinni, Dr. D. Zakál og Ungverjunum, á Hótel Borg frá 1934-35, og fluttist Nanna Snæland til Ungverjalands og giftist dr. Zakál í  Búdapest árið 1935. Denés Zakál, sem var lærður klassískur tónlistamaður, sem skildi eftir sig sinfóníur og píanóverk, sneri sér að dægurlagatónlist um miðbik 4. áratugarins. Einn kennara hans í tónlistakademíunni var Jenő Zador, sem náði miklum frama í Hollywood. Denés Zakál samdi m.a. kvikmyndatónlist fyrir 6 ungverskar kvikmyndir á árunum 1939-44. Meðal annars fyrir kvikmyndina Ó, þú hefur lagst svo lágt. Titillagið má heyra á tónlistaspilara mínum ofarlega í dálkinum til hægri.  

Zakál var greinilega frábær tónlistarmaður. Samkvæmt kvikmyndasafninu í Búdapest var Zakál einnig frægur fyrir að verk hans var fyrsta verk ungversks tónskálds sem var leikið í útvarpi. Það gerðist í den Haag í Hollandi 26. Júní 1924, þar sem Zakál vann um tíma.

Úr ungversku bíómyndinni Ó, Þú hefur lagst svo lágt

 

Íslensk kona, og kaþólikki, Sólveig Guðmundsdóttir sem fór á kirkjuþing í Ungverjalandi árið 1938 og lýsti síðar þeirri ferð og kynnum sínum af Nönnu, sem 1938 kallaði sig Nancy von Zakal. Menn á Íslandi stóðu í þeirri meiningu að Zakal hefði verið barón. Denés Zakal dó árið 1943 í miðju stríði. Nanna/Nancy þjáðist af berklum og gekkst undir uppskurð á lunga í miðju stríði. Meðan á bardögum á milli Þjóðverja og Rússa stóðu sem hæst, hafðist hún fyrir í kjallara og giftist þar í sprengjuregni András Kecskés, sem var 11 árum eldri en hún.  Þau fluttust til Íslands árið 1949. Komust út, með því að segjast ætla í ferðalag til ættingja. Það var því ekki furðulegt að borðað hafi verið mikið gúllas heima hjá Iðunni.

Ivan Török

 

Ung að aldri fór Iðunn til Ungverjalands og giftist 1968 ungverskum manni, hinum litríka Ivan Török (Szabó) (1941-2001), sem margir muna eftir úr leiklistar- og myndlistaheiminum, sem og frá fríríkinu Kristjaníu í Kaupmannahöfn. Sagan segir að hann hafi átt þar hengirúm um skeið. En það var löngu eftir að Iðunn og Ivan skyldu (1973). Iðunn hefur sjálf sagt okkur frá því að eiginmenn hennar hafi verið þrír.

Iðunn og Ivan 1969. Iðunn og Árni 2004

 

 

 

Fyrirtækin sem hún hefur rekið hafa verið enn fleiri en eiginmennirnir. M.a. Boutique 1928, Fornsalan Fornleifur, 1928, Húseign á Fjölnisvegi 16 og jafnvel tómt hús á Freyjugötu 16.  

Heimildir eru til um Iðunni, þar sem hún er sögð fyrir litla hunda og átti hún að minnsta kosti einn kjölturakka sem gekk undir nafninu Eros. Dóttir hennar varð fegurðardís og að draumahúsið hennar er ungverskt, fyrir utan bæinn, með rauða veggi og hátt til lofts.

Bros dagsins árið 24.3. 1999

 

Fyrir utan hinn hræðilega glæp sem Iðunn varð fyrir í Landakoti, af hendi séra Águsts Georgs, sem hægt var að lesa um í Fréttatímanum, þá er saga hennar og foreldra hennar litríkari en gengur og gerist. Út að til virðist Iðunn ekki hafa vera ósæl og bæld manneskja, eins og fórnarlömbum barnaníðinga er oft lýst, þegar þau komast á fullorðinsár. Hún var í sviðsljósinu.

Flestar ofangreindar  upplýsingar er hægt að finna í íslenskum dagblöðum eða á netinu. Þetta eru ef til vill ekki upplýsingarnar sem þarf til að þekkja fórnarlambið, og sömuleiðis eru fyrirliggjandi upplýsingar um séra George ef til vill ekki upplýsingarnar til að komast að því sanna um meintan barnaníðing. Ég býst hins vegar við því að rannsóknarnefnd Kaþólsku kirkjunnar fari enn betur í saumana á sögu fórnarlambsins en ég geri, því sú saga er mikilvægust í þessu máli. Fórnalambið er á lífi og getur gefið upplýsingarnar. Gerendur eru hins vegar komnir undir græna torfu, hafa ásökun yfir höfðinu, og geta ekki varið orðstír sinn.

Eftirmáli

Meðan að þessi færsla var skrifuð, braust maður nokkur fram á sjónarsviðið. Hann heitir Valgarður Bragason og segist hafa áttað sig á því að séra Gerorg hafi einnig brotið á sér. Þetta varð honum ljóst eftir að hann las frásögn Iðunnar Angelu í Fréttatímanum. Hann fann sig þess vegna til knúinn að fara og brjóta 21 rúðu í húsakynnum presta og biskups kaþólsku kirkjunnar. Það virkar óneitanlega sem frekar óvenjuleg aðferð til að sigrast á vanda sínum. Hann kynnir sig hér sjálfur, mjög svo frumlega, en er greininga ekki maður margra orða, enda gjörningalistamaður.

Einni mínútu og fjórtán sekúndum inn í myndina, fær Valgarður skitusting og spasma og segir "Fuck you". Ég hélt upphaflega að gluggaárás listamannsins Valgarðs Bragasonar væri líka nýlist, en hann er þormikill maður, sem segir sögu sína alla með grjótkasti og undir fullu nafni. Sá sem syndlaus er kastar grjóti...

Viðbót 1.7.2011

mig langar að vekja athygli  á eftirfarandi punktum, sem valdið hafa mér heilabrotum:

• Iðunn Angela fædd 1951

• Faðir hennar fer á fund biskupsins árið 1963 ("sumarið áður en Iðunn byrjaði í gagnfræðaskóla") eftir að Iðunn segir frá hræðilegri reynslu sinni (heimild Fréttatíminn)

• Riftún opnar fyrst árið 1964, (heimilið var vígt í snemma í júní 1964), og Iðunn Angela er samt send þangað af foreldrum sínum til að vera með séra Georg.

Getur einhver skýrt þetta ósamræmi? Er ég að misskilja eitthvað?

Athugasemdir

[Eva Hauksdóttir (IP-tala skráð) 30.6.2011 kl. 09:11]

Nú tekurðu sérstaklega fram að þú lítir ekki á þessi skrif sem rannsóknarblaðamennsku. Geturðu skýrt tilgang þinn með þessum skrifum? Finnst þér ættarsaga Iðunnar, hundurinn hennar eða dítoxmeðferð varpa einhverju ljósi á Landakotsmálið? Eða finnst þér ættarsaga Iðunnar bara svona áhugaverð?

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 30.6.2011 kl. 10:12]

Eva Hauks, ég hef mikinn áhuga á fólki og fórnarlömbum og hef skrifað bók um fórnarlömb. Ættarsaga Iðunnar er mjög áhugaverð. Skrifa ég einhvers staðar að dítoxið hennar Jónínu geti varpað ljósi á Landakotsmálið? NEI. Ég er ekki blaðamaður, en mér blöskrar aðferðir margra íslenskra blaðamanna.

Skoðaðu fyrri færslur mínar um málið, eða síðan 17. júní, þá skilur þú kannski tilganginn. Kannski er það sannleiksfíkn??

Hvernig gengur annars í kuklinu? Notarðu enn þessa yfirskrift á blogginu þínu:

Sápuópera: Hér segir frá hádramatískri ævi og ástum nornar, skálds og eilífðarblóms. Að gefnu tilefni skal tekið fram að það er einlæg sannfæring höfundar að góð saga sé ekki verri þótt hún sé login.

Já, mér sýnist það nú. Við erum voða ólík. Ég er fyrir sannar sögur, enda ekki seiðkarl, og les hvorki á milli lína né sé samsæri.

[DoctorE (IP-tala skráð) 30.6.2011 kl. 16:33]

Mér sýnist þessi skrif þín um þessi mál snúast að mestu um að gera fórnarlömb ótrúverðug... Finnst þetta frekar sorglegt hjá þér..

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 30.6.2011 kl. 17:44]

Kæri DoctorE, fáðu þér nafn áður en ég svara þessu rugli í þér.

En látum það flakka, hvað skrifa ég sem gerir fórnarlömbin ótrúverðug? Ég hef aðeins tekið lýsingar af meintum níðingum og meintum fórnarlömbum og stillt þeim saman. Er það kannski ótrúverðugt að hafa verið gift Ivan Török eða eiga ungverskan föður? Hefurðu eitthvað á móti Ungverjum? Því miður, ég veit ekki hvert þú ert að fara. Er ótrúverðugt að eiga glingurelskan hund sem heitir Eros? Ég get ekki gert að því að Valgarður setur "fuckyou" list á YouTube.

Þú ert sorglegur DoctorE, sem í áraraðir hefur spottað allt sem heitir trú og hæðst að öllum sem eru trúaðir, vegna þess að þú telur þig vera kominn á hærra stig en þeir. Það ertu ekki, væni!

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 30.6.2011 kl. 23:35]

Nú hefur sá maður sem fyrst greindi frá sameiginlegri nauðgun séra Georgs og Margrétar Müller á sér endanlega komið fram á sjónarsviðið. Hann heitir Ísleifur Patrik Friðriksson (f. 1954). Hann vinnur hjá ÍTR í Nauthólsvík og  bauð sig nýlega fram til stjórnlagaþings. Ég fagna sinnaskiptum hans, sem valda því að ég tel að það verði mun auðveldara fyrir nefnd kaþólsku kirkjunnar að vinna að rannsókn sinni. Lenti bróðir hans ekki líka í G og M og kenndir íslenskum presti um kynferðisáreitni gegn sér á fullorðinsaldri?

Ef ég man rétt var Ísleifur þessi meðal eldri drengja í Riftúni þegar ég var þar.

Frásögur, sem birtast nú, af því hvernig drengir hafi verið fjarlægðir frá svefnsal í Riftúni, finnst mér persónulega afar einkennilegar. Ég man eftir því að sumir héldu vöku fyrir öðrum með kjökri vegna heimþrár. Það gerðist einnig þegar ég var í sumarbúðum Rauða Krossins í Laugarási. Ég var eitt sinn sóttur í svefnsal vegna þessa, og látinn sitja á salerninu til að ná sönsum. Það gerði ég alls ekki við þá aðgerð og þá var mér vísað aftur inn í svefnsalinn og róaðist ég við það. Það voru hvorki G og M sem reyndu að minnka heimþrá mína með því að taka mig úr svefnsalnum. Oft var náð í stráka sem grétu eða sem létu illa og þeir látnir "kæla sig" á salerninu.

Ég man ekki eftir þeim stökum rúmum sem áttu að hafa verið næst dyrunum inn í svefnsalinn. Þegar ég var í Riftúni (1969-70) voru aðeins kojur í svefnsalnum.  

Sjá færslu mína http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1175282/

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 30.6.2011 kl. 23:42]

hér má lesa smá lýsingu á Ísleifi.

[Ragnhildur Kolka, 30.6.2011 kl. 23:48]

 Áhugaverð færsla sem fyllir út í annars mjög eintóna mynd. En í svona máli eins og þessu Landakotsmáli gengur enginn af vígvellinum með sigur. Og varla við því að búast þar sem meintir gerendur eru fallnir frá og þar af leiðandi ekki um neitt dialog að ræða. Árásin beinist að kirkjunni enda safna nú fjandmenn hennar liði. Það er því ekki vel séð að þú sért að flækja umræðuna með því að draga fram fleiri hliðar á málinu en þær sem fólk vill heyra.   

Múgæsing ríður hér húsum og eins og alltaf í slíkum kringumstæðum er kallað eftir blóði. Kristnu blóði. 

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 1.7.2011 kl. 00:15]

Þess ber að geta að Riftún var ekki keypt af kaþólsku kirkjunni fyrr en 1963 og sett í stand veturinn 1963-64. Mér þykir furðulegt að foreldrar Iðunnar Angelu hafi sent hana þangað, eins og fram kemur í Fréttatímanum í síðustu viku, þegar faðir hennar gekk á fund biskups árið 1963 vegna kynferðisglæpa gegn henni. Ef hún hefur verið send þangað hefur það væntanlega verið árið 1964 Iðunn er fædd 1951. Sumardvalarheimilið var vígt í júní 1964

Einhvers misræmis virðist gæta.

[Jón Valur Jensson, 1.7.2011 kl. 12:01]

Já, þetta er undarlegt misræmi, Vilhjálmur. Hafi faðir Iðunnar verið æfur yfir því, sem hún sagði foreldrum sínum af kynferðisáníðslu af hendi sr. Georgs og krafizt þess af biskupnum (Jóhannesi Gunnarssyni?), að hann sendi Georg til baka til Hollands (aðferð sem þykir reyndar silkihanzkaaðferð og bjóða upp á framhald kynferðisglæpa á nýjum stað), þá væri það stórundarlegt, að hann sendi þessa sömu dóttur sína sumarið eftir (ef rétt er) í Riftún, til hins sama séra Georgs. Eitthvað gengur hér ekki upp, og þó geta mörg þessi atriði staðizt, en naumast öll, eins og þau hafa verið kynnt.

Dæmið, sem þú nefnir, gerir nauðsynlegra en ella að kanna fleiri vitnisburði; það gerir einnig það, sem þú áður ritaðir um hina meintu "loðnu bringu" sr. Georgs. En vitaskuld getur vitni misminnt um (smá)atriði, þótt heildarmynd sé ljós.

Það er sjálfsagt mál fyrir þig að rannsaka þessi mál, og raunar er þetta eins og spennandi frásögn af forvitnilegri og glæsilegri íslenzkri konu, sem lendir í ævintýrum í öðru landi, - og hefur alveg lestrargildi sem slík. Ég hafði einmitt nýlega lesið frásögn Sigurveigar af Ungverjalandsferðinni og hve yndislega þessi Nanna Snæland/Nancy von Zakal hafði reynzt henni.

PS. Hvar var það, sem krakkar voru látnir "kæla sig" á salerninu, Vilhjálmur: í Laugarási eða Riftúni?

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 1.7.2011 kl. 12:33]

Jón Valur, salernið var í Riftúni í viðbyggingunni/innganginum (undir pílunni á myndinni) við svefnskálann. Ég sat þarna og grét um miðja nótt vegna heimþrár, en aðallega vegna eineltis Müller gegn mér, og ég man að það var nunna (þýsk eða hollensk) sem leiddi mig inn í svefnsalinn aftur. Mig dreymdi þetta oft síðar í formi martraða þegar ég var yngri.

Mér finnst sjálfsagt mál að rannsaka þetta, því ég var þarna. Ég hef greint frá illsku einnar konu, en allt hitt slapp ég blessunarlega við. En ég á erfitt með að trúa því. Georg var ekki vondur maður þegar ég sá til.