Vítahringur íslensku þjóðarinnar

Hægfara sjálfsmorð íslensku þjóðarinnar er löngu hafið, en nýlega var því hraðað til muna. Því hefur verið hótað að 16 nýir skyndibitastaðir muni hjálpa til við þjóðarsjálfsmorðið.

Misskiljið mig ekki. Ég hef ekkert á móti hóflegum kapítalisma. Ég tel hins vegar að menn eigi ekki að éta sig í hel hans vegna. Það á ekki að troða kapítalisma ofan í kok á fólki, frekar en fimm ára áætlunum og sænskum kanelbullum frá IKEA.

Íslendingar eru vissulega að drekkja sér í fitu og kafna í sykurpytti. Þetta er eins og hernaður. Nú er líka búið að hertaka íslenska fánann og setja hann á amerískan vítahring. Reyndar nær litarefnið í sykurdrullunni ekki bláa litnum í ilhýra fánanum okkar. Dunkin´ Donuts brýtur því íslensk fánalög með þessum E-1944 blue lit.

Afnám tolla og gjalda á fitu og sykur meðan að tollar á grænmeti hækkuðu, komu sér eins og himnasending fyrir Pétur Árna Jónsson sykurpabba á Dunkin' Donuts. Forstjóri 10-11 virðist reyndar sjálfur vera orðinn fórnarlamb sölumennsku sinnar. Bíldekk eru farin að myndast um mjöðm og um háls þessa áður svo mjóslegna framtaksmann. Líklega er einnig farið að þrengja að kransæðunum í Pétri, því nú drekkur hann bara blávatn að læknisráði þegar hann er Dunkin´ Donuts (sjá hér). Pétur Árni mælir þó ekki með að aðrir fari að því ráði. Hann græðir nefnilega á sykri og fitu.

Sú staðreynd blasir við, að þeir sem versla munu á öllum Dunkin´ Donuts stöðum Péturs Árna (og borða kjúklinga á KFC í kvöldmat), munu að meðaltali lifa miklu skemur en foreldrar þeirra, afar og ömmur, sem létu sér nægja eina og eina kleinu með kaffinu og það án fánalitanna úr sykurdrullumixi. 

Ekki skilja mig rangt, mér þykja góðir kleinuhringir, en án drullu, og ég bý þá sjálfur til 2-3svar á ári, en ég tel að þessi matvara, eins og allt annað matarkyns sem þróað var áfram  í Bandaríkjunum sé aðeins hollt fyrir menn sem vinna erfiðisvinnu, t.d. Pólverjana og Litháa sem þrælað er út í verslunum 10-11.

William Rosenberg, bandarískur gyðingur sem hætti í skóla þegar hann var 14 ára til að lifa af, stofnaði Dunkin´ Donuts keðjuna árið 1950, þegar honum var ljóst sem smásölumanni fyrir matvörur til iðnaðarfyrirtækja, að kaffi og kleinuhringir voru vinsælustu matvörur verkamanna, sem unnu langan og erfiðan vinnudag. Rosenberg borðaði aldrei mikið af kleinuhringjum sjálfur, enda vann hann ekki erfiðisvinnu. Það er heldur ekki  í sjálfu sér honum að kenna, að þjóðarbrot sem ekki eru vön djúpsteiktum mat og hafa lifað á horriminni í aldaraðir fitna óeðlilega mikið þegar þau komast í slíkt "fæði". Á þetta við um þeldökka Bandaríkjamenn, Íra sem sem og Íslendinga og margar aðrar þjóðir. ekki síst. frumbyggja Bandaríkjanna, sem nú er verið að útrýma á miklu hagkvæmari hátt en á 19. öld. Þegar fólk fer að innbyrða alla fituna og sykurefnin í kleinuhringjunum er hægfara sjálfsmorð hafið. Fólk með skaðaða sjálfsímynd, fátæklingarnir, fólk með "fíkilsgen" og þeir sem vantar hemla þegar að matarlist kemur, verða fórnarlömb fitu og sykurdrullunnar.

Dónuttarar. Myndin fannst á FB Dunkin´ Donuts. Þeim virðist illt í rassinum.

Ekki er ég þó viss um að sugar-daddyar íslensku þjóðarinnar sem troða fitusoðnum kjúklingum og kleinuhringjum ofan í garnir Íslendinga og skola því út með ropvatni í öllum regnbogans litum, muni skila arði sínum í einstaka sjúkrahús eða spítaladeildir, þar sem afleiðingar þessa einstaka framtaks þeirra verða "læknaðar" á kostnað skattborgaranna.  Þeir fara ekki að fordæmi Williams Rosenbergs, sem gaf nokkrar krabbameinsdeildir þegar hann var sjálfur kominn með krabbamein í annað hvert líffæri. Íslensku sykurotrarnir og fitukjúklingarnir borga ekkert og munu hlæja alla leið í bankann með arðinn af sjálfsmorðsvilja viðskiptavinanna.

Eftir situr hin hreina og einstaka þjóð, í súpersize rúmum á troðfullum hjarta- og krabbameinsdeildum, ef fólkið er þá ekki þegar farið úr bráðaristilbólgu, lífhimnubólgu eða skitusting.